ΒΛΑΣΗΣ-VLASIS: Απ΄ το Χαμομηλάλι με Αγάπη *

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Απ΄ το Χαμομηλάλι με Αγάπη *

ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΜΟΜΗΛΑΚΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ :

**
· Funny Little Bunnies - Τα αστεία μικρά Λαγουδάκια - Παραμύθι Disney (1934)

· Προετοιμασία του παιδιού για μετάβαση στο Γυμνάσιο

· Νερό από... ρίζες
Funny Little Bunnies - Τα αστεία μικρά Λαγουδάκια - Παραμύθι Disney (1934)
Posted: 13 Nov 2009 11:09 AM PST
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ...
PaidikiFwlia

Funny Little Bunnies

This posting includes an audio/video/photo media file: Download Now

Προετοιμασία του παιδιού για μετάβαση στο Γυμνάσιο
Posted: 13 Nov 2009 02:27 AM PST
Υπεύθυνος γραπτού λόγου: Δημήτρης Μικελλίδης,
Βοηθός Διευθυντής, Λεμεσός, Κύπρος
ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΡΙΖΟΚΑΡΠΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ .
Αρκετοί έχουν την εντύπωση πως η μετάβαση του παιδιού από το δημοτικό στο γυμνάσιο είναι ένα θέμα που αφορά όσους γονείς έχουν παιδιά στην Στ΄ Δημοτικού.
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να πειστούν κάποιοι πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αλίμονο, αν περιμένουμε την τελευταία στιγμή να ασχοληθούμε με θέματα που αφορούν το μέλλον των παιδιών μας. Το άρθρο αυτό καταπιάνεται με όσα εμείς, ως γονείς, οφείλουμε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, τώρα που μεγαλώνουν και φεύγουν από το δημοτικό για το γυμνάσιο. Δεν έχει σκοπό να αναλύσει τις δεδομένες και επισημασμένες διαφορές του δημοτικού και του γυμνασίου ούτε και θα καταπιαστεί με τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ώστε οι δυο βαθμίδες της εκπαίδευσης να ενιαιοποιηθούν ουσιαστικά.

Ως γονείς, έχουμε υποχρέωση να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για το κάθε μελλοντικό τους βήμα. Για το γυμνάσιο, την εφηβεία, την επαγγελματική καθοδήγηση. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη σωστή σχέση μας με το παιδί από τη μικρή του ηλικία. Ακρογωνιαίος λίθος για την όποια μελλοντική επιτυχία του παιδιού μας είναι η σχέση που θα αναπτύξουμε μαζί του από τη μικρή ηλικία και καθόλη τη διάρκεια της παρουσίας του παιδιού στο σπίτι μας.
Κατ' αρχήν οφείλουμε να καλλιεργήσουμε στο παιδί μας την αυτοπεποίθησή του, την αυτοεικόνα του. Όταν λέμε αυτοεικόνα ή αυτοεκτίμηση εννοούμε το βαθμό που το ίδιο το άτομο εκτιμά τον εαυτό του. Αυτό εξαρτάται όμως από τις σχέσεις που το άτομο ανάπτυξε με το περιβάλλον γύρω του. Αν, δηλαδή, τα πρόσωπα που περιστοιχίζουν το παιδί το αναγνωρίζουν, επαινούν τις επιτυχίες του, εκτιμούν τις ικανότητές του και του δημιουργούν ευκαιρίες για περισσότερες επιτυχίες, τότε και το παιδί εκτιμά σε μεγάλο βαθμό τον ίδιο τον εαυτό του.
Όταν όμως, τα παιδιά ζουν μέσα στο χλευασμό, στη συνεχή επίκριση και αποδοκιμασία, αν τονίζονται συνεχώς από τους γύρω του τα λάθη του και οι αδυναμίες του τότε το παιδί αναπτύσσει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Εδώ θα πρέπει να τονίσω πως η αυτοεκτίμηση του παιδιού, ψηλή ή χαμηλή, είναι καθοριστικός παράγοντας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του παιδιού. Η επιτυχία ή αποτυχία του ατόμου στη ζωή είναι συνυφασμένη με το βαθμό αυτοεκτίμησης που έχει το άτομο για τον εαυτό του. Επομένως, αν μιλάμε για σωστή προετοιμασία του παιδιού για μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο, αυτή περνά μέσα από την ενίσχυση της θετικής εικόνας που το παιδί διαμορφώνει για το εαυτό του. Περνά μέσα από την αυτοπεποίθηση την οποία οφείλουμε να καλλιεργήσουμε στο παιδί μας.
Δυστυχώς, συχνά, χωρίς να το επιδιώκουμε, υπονομεύουμε την αυτοεικόνα και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας. Πώς γίνεται αυτό;
Όταν εμείς έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση για τον εαυτό μας τότε του μεταδίδουμε τα δικά μας άγχη, τις δικές μας ανασφάλειες. Επίσης, η χρήση τιμωρίας, η άσκηση βίας έναντι των παιδιών μας, οι χαρακτηρισμοί «είσαι βλάκας», «είσαι τούβλο», «δεν ξέρω τι θα σε κάνω εσένα», «είσαι το ρεζίλι της οικογένειας», «καμιά σχέση δεν έχεις με τον αδελφό σου» κλπ μειώνουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας.
Ακόμη, ως γονείς, μας βολεύει να ανακαλύπτουμε συνέχεια λάθη στο παιδί μας. Εύκολα απομονώνουμε το λάθος και το τονίζουμε. Αντίθετα, αφήνουμε απαρατήρητα τα όποια θετικά έχει κάνει το παιδί. Υποδεικνύοντας συνέχεια στο παιδί μας τα λάθη του εκείνο που πετυχαίνουμε είναι να τα φορτώνουμε άγχος, ανασφάλειες και να τα οδηγούμε στην απώλεια της αυτοπεποίθησής τους.
Τέλος, θα έλεγα πως και η υπερπροστασία, ένα χαρακτηριστικό που παρατηρείται ιδιαίτερα στον Κύπριο γονιό, έχει ως αποτέλεσμα να μην αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια ανάπτυξης πρωτοβουλίας στο παιδί με αποτέλεσμα και πάλι να το οδηγούμε στη διαμόρφωση αδύνατου χαρακτήρα, με έλλειψη εμπιστοσύνης στις δικές του δυνάμεις.
Η ανάπτυξη και η ενίσχυση της αυτοεικόνας του μαθητή περνά μέσα από μια σειρά θετικών στάσεων που ως γονείς πρέπει να διαμορφώσουμε και να αναπτύξουμε έναντι των παιδιών μας. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες για επιτυχία των παιδιών σε διάφορους τομείς. Να μάθουμε να λέμε «μπράβο» στις θετικές προσπάθειες που καταβάλλουν τα παιδιά μας, να δίνουμε λιγότερη σημασία στους βαθμούς και στα εξωτερικά κίνητρα. Είναι σημαντικό να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να αναλαμβάνουν διάφορες πρωτοβουλίες και ευθύνες. Κι αυτό πρέπει να ξεκινήσει από το σπίτι με τα απλά και καθημερινά. Με την ετοιμασία του υπνοδωματίου, με το συγύρισμα του γραφείου και της σχολικής τσάντας, με την περιποίηση ενός κατοικίδιου ζώου, με τη βοήθεια για στρώσιμο του τραπεζιού για φαγητό, με τη διαχείριση του προσωπικού του χαρτζιλικιού, κλπ.
Στην προσπάθειά μας να αναπτύξουμε την αυτοπεποίθηση του παιδιού μας θα πρέπει να το ενθαρρύνουμε να αναπτύξει κοινωνικές σχέσεις, να το ασκήσουμε να σκέφτεται θετικά για τον εαυτό του, να μάθει να αγαπά τον εαυτό του όπως είναι. Να μην ξεχνούμε ποτέ τους σπουδαίους στίχους ενός ποιήματος που έγραψε η Ντόροθυ Λο Νόλτε στα 1954:
«Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να έχουν υπομονή.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν.
Όταν ζουν μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους.
Όταν ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους.
Όταν ζουν μέσα στην προσφορά, μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα.
Όταν ζουν μέσα στην ειλικρίνεια, μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη.
Όταν ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό κι ευχάριστο μέρος για να ζουν».
Με άλλα λόγια, το ποίημα μας λέει πως τα παιδιά μας μαθαίνουν αυτό που ζουν. Γι? αυτό κι οφείλουμε να τα βοηθήσουμε να ζήσουν σε τέτοιο περιβάλλον ώστε να γίνουν άτομα με ψηλό βαθμό αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης.
Όταν τα παιδιά φτάσουν στην ηλικία των δώδεκα ετών, όταν είναι έτοιμα να φύγουν από το δημοτικό για το γυμνάσιο, θα πρέπει, πέρα από τις όποιες γνώσεις έχουν κατακτήσει στο δημοτικό, να είναι και συναισθηματικά και ψυχολογικά έτοιμα για τη νέα πρόκληση που θα αντιμετωπίσουν. Το γυμνάσιο δεν είναι μπαμπούλας. Είναι απλά η αλλαγή από το ένα είδος σχολείου στο άλλο. Ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται απ' όλους και ως τέτοια πρέπει να καλλιεργείται από τους γονείς στα παιδιά. Πρόσθετο άγχος και ανασφάλειες δεν πρέπει να φορτώνουμε τα παιδιά μας.
Βέβαια, εμείς, ως μεγαλύτεροι, ξέρουμε πως όπως είναι σήμερα η κατάσταση θα υπάρξουν δυσκολίες. Αν είχαμε καλλιεργήσει τα προηγούμενα χρόνια την αυτοπεποίθηση του παιδιού μας, αν το μάθαμε να λέει και «όχι» στους άλλους και όχι μόνο «ναι», αν πετύχαμε να έχουμε ένα παιδί, όχι άβουλο αλλά με τη δική του γνώμη, τότε τίποτε αρνητικό δεν πρόκειται να του συμβεί.
Σίγουρα στο παιδί θα γεννηθούν απορίες για το νέο άνοιγμα της ζωής του, σίγουρα θα υπάρξουν προβληματισμοί και ακόμη κλονισμοί στα πιστεύω του, θα υπάρξουν αμφιταλαντεύσεις. Η δύναμη της παρέας των συνομηλίκων, η τάση για μίμηση των άλλων από φόβο μην απορριφθεί από την παρέα θα είναι εκεί και θα τα συναντήσουν όλοι. Το θέμα είναι να ανοίξει το παιδί μας την καρδιά του, να μιλήσει για τα όσα θα συναντήσει και για τα όσα θα το απασχολούν. Εδώ, θα φανεί και η επιτυχία μας ως γονείς, τώρα που τα παιδιά μας είναι μικρά. Αν περιμένουμε, να πάνε τα παιδιά μας στο γυμνάσιο και μετά να τα πλησιάσουμε τότε αποτύχαμε. Από μικρή ηλικία θα πρέπει να επικοινωνούμε με τα παιδιά μας. Να είμαστε κοντά τους, να συζητάμε τα όσα τα απασχολούν, να τα μάθουμε να λένε αυτά που νιώθουν και να τα αντιμετωπίζουμε σαν αυτόνομες οντότητες, σαν ξεχωριστές προσωπικότητες. Ο αμοιβαίος σεβασμός είναι απαραίτητος για να αναπτύξουμε μαζί τους μια σχέση ειλικρίνειας που θα τα βοηθήσει να μας εμπιστεύονται και αργότερα στο γυμνάσιο.
Η ένταξη του παιδιού στο γυμνάσιο είναι ο προθάλαμος για τη μετάβαση από την παιδική στην εφηβική ηλικία. Είναι ένα στάδιο μεταβατικό. Θα πρέπει να θυμούμαστε πως η ανάπτυξη χτίζεται πάνω σε ό,τι προϋπάρχει. Επομένως πολλά εξαρτώνται πάνω στα βιώματα που το παιδί κουβαλά από τη μικρότερη ηλικία. Αν το παιδί καταπιέζεται στην ηλικία που βρίσκεται τώρα στο δημοτικό, αν βιώνει αρνητικές εμπειρίες (συγκρούσεις, καταπίεση, τιμωρίες, αποτυχίες, απόρριψη), τότε λογικά θα πρέπει να αναμένουμε δυσκολίες και προβλήματα στο γυμνάσιο.
Το γυμνάσιο και η ένταξη του παιδιού σ' αυτό είναι ό,τι εμείς ως γονείς και βέβαια ως σχολείο έχουμε ετοιμάσει όλα αυτά τα χρόνια. Κι επειδή η πρόληψη οποιονδήποτε προβλημάτων είναι καλύτερη από την όποια αντιμετώπισή τους καλό θα είναι να ξεκινήσουμε μια συνειδητή προσπάθεια να βάλουμε τις σχέσεις μας με τα παιδιά μας και γενικότερα μέσα στην οικογένειά μας πάνω σε ορθότερες βάσεις που θα στηρίζονται στο διάλογο, τη δημοκρατικότητα, την συχνή επαφή κι επικοινωνία, τους χαμηλούς τόνους, τον αλληλοσεβασμό, το χιούμορ, την αποδοχή. Έτσι, θα μπορούμε να νιώθουμε ήρεμοι, όταν τα παιδιά μας θα φτάσουν στην ηλικία που θ' αλλάξουν σχολικό περιβάλλον πηγαίνοντας από το δημοτικό σχολείο στο γυμνάσιο.
πηγή

Νερό από... ρίζες
Posted: 13 Nov 2009 02:04 AM PST

12-11-2009
Ένας μικρός ιθαγενής ξεδιψάει στη ρίζα ενός δένδρου, σε προστατευόμενο δάσος της επαρχίας Ριάου, στην Ινδονησία.
πηγή...

**

«Θέλει ψυχή για να ξεφύγεις από την κακοποίηση»
Posted: 14 Nov 2009 10:51 AM PST
ΑΓΝΟΙΑ Οι περισσότερες Ελληνίδες αγνοούν την ύπαρξη οργανώσεων υποστήριξης

Η μαρτυρία μιας γυναίκας που τόλμησε να ζητήσει βοήθεια και να διεκδικήσει μια ζωή χωρίς βία
«Από το πολύ ξύλο είχα λιποθυμήσει. Ξύπνησα πια την άλλη μέρα το πρωί. Ολόκληρο το πρόσωπό μου ήταν πρησμένο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο σύντροφός μου με χτυπούσε ανελέητα- πολλές άλλες με είχε στείλει στο νοσοκομείο, ακόμα και με σπασμένη μύτη... Κατέφυγα και σε Ξενώνα Κακοποίησης Γυναικών, βγήκα κι άλλαξα τα στοιχεία μου, αλλά αυτός κατάφερε και με βρήκε, εξακολουθεί να με απειλεί...». Είναι μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις γυναικών που πέφτουν θύματα συστηματικού ξυλοδαρμού από αντρικά χέρια. Με τη διαφορά ότι, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, η 35χρονη Άννα αποφάσισε να πάρει πλέον την υπόθεση επάνω της, να σπάσει τη σιωπή της και να απευθυνθεί σε ειδικούς. «Προ πενταετίας, μόλις εγκαταστάθηκα στην Αθήνα από επαρχιακή πόλη, γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο και αρχίσαμε τη σχέση μας. Στην αρχή ταιριάζαμε, ήμασταν ερωτευμένοι, αρχίσαμε και να συγκατοικούμε. Ώσπου ξαφνικά, μετά και το πρώτο τρίμηνο, τα πάντα ανατράπηκαν: το κακό άρχισε με ένα χαστούκι, που όμως γρήγορα εξελίχθηκε σε μπουνιά, ακόμα και στον δρόμο ή άλλους δημόσιους χώρους, για το παραμικρό», λέει στα «ΝΕΑ» η άτυχη κοπέλα. «”Ήταν η κακιά η ώρα”, μου δικαιολογήθηκε στην πρώτη σφαλιάρα. “Δεν θα ξαναγίνει”, ισχυρίστηκε μετά και την πρώτη γροθιά... Συνεχώς το ίδιο μου υποσχόταν», προσθέτει. Εφιάλτης για δύο χρόνια Άνεργη και χωρίς άλλον δικό της άνθρωπο τότε στην πρωτεύουσα, εμπιστεύθηκε εύκολα τον 45χρονο θύτη, όπως εξηγεί. «Δεν μπορώ καν να μετρήσω τις φορές που με χτύπησε για μια διετία. Με κλείδωνε στο σπίτι, χωρίς φαγητό έως και για πέντε ημέρες, “φρούριο” το είχε κάνει. Κι όσο εγώ του έλεγα πως δεν μπορώ να ζήσω άλλο μαζί του, τόσο πιο πολύ με χτυπούσε», περιγράφει. Πάνω στον χρόνο απευθύνθηκε και στον ΟΑΕΔ για να βρει δουλειά, να σταθεί στα πόδια της. «Επειδή με είχε χτυπήσει πολύ άσχημα το προηγούμενο βράδυ, η διευθύντρια με άκουσε να βογκάω από τους πόνους και κατάλαβε τι μου είχε συμβεί. Μου έδωσε την κάρτα του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης για να ζητήσω εκεί υποστήριξη». Στην αρχή δίστασε να πάρει τηλέφωνο. Δεν ήταν ακόμα έτοιμη να πάει να μείνει σε ξενώνα κακοποιημένων γυναικών. «Το θεώρησα κάτι σαν ίδρυμα. Ωστόσο, απ΄ τη στιγμή που δεν έλεγε με τίποτα να με αφήσει ήσυχη, τον επόμενο χρόνο το πήρα απόφαση. Κάλεσα τελικά αυτή τη Γραμμή Βοήθειας, πήγα κι από ΄κεί. Με δέχθηκε αρχικά κοινωνική λειτουργός, η οποία και με παρέπεμψε σε ψυχολόγο. Την πρώτη κιόλας βδομάδα με φιλοξένησαν και στον ξενώνα τους. Μου έδωσαν δωμάτιο και ρούχα - έφυγα απ΄ αυτόν χωρίς να πάρω τίποτα μαζί μου...», θυμάται σήμερα. Στο νέο φιλόξενο περιβάλλον βρήκε, όπως λέει, τη γαλήνη που αναζητούσε. «Το σώμα τον πόνο τον ξεπερνά, η ψυχή όμως δύσκολα. Ύστερα από έναν χρόνο διαμονής στον ξενώνα απέκτησα σιδερένια ψυχική δύναμη. Πλέον άλλαξα σπίτι και δουλειά, έχω ξαναφτιάξει και τη ζωή μου με άλλον σύντροφο. Πριν από έναν μήνα μάλιστα, που ο πρώην μου εμφανίστηκε και πάλι απειλώντας με να αποσύρω τη σε βάρος του μήνυση, κατάλαβα ότι μπορώ πια να τον αντιμετωπίσω πιο ψύχραιμα: τώρα ξέρω πως έχω και το Δίκτυο Γυναικών δίπλα μου». Ελάχιστες Ελληνίδες- εξηγεί κ. Σίσσυ Βωβού, μέλος της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών- έχουν υπόψη τους τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες ή και τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που δραστηριοποιούνται πανελλαδικά, και στην περιφέρεια, ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Και ακόμη λιγότερες γνωρίζουν πως μπορούν εκεί να αναζητήσουν βοήθεια: από ψυχολογική και νομική υποστήριξη μέχρι και προσωρινή φιλοξενία τους σε ξενώνες και παρακολούθησή τους από ειδικούς.
Σιωπή και φόβος «Η κακοποίηση έχει και επανάληψη: είναι κανόνας, δυστυχώς, ότι όποιος σηκώσει χέρι και χτυπήσει, θα το ξανακάνει. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι τελικά οι κακοποιημένες γυναίκες θα σηκώσουν αργά το τηλέφωνο για βοήθεια, αφού πρώτα θα έχουν φάει πολύ ξύλο, ίσως και επί χρόνια. Ειδικά οι αστικές οικογένειες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να εκδηλωθούν, καθώς θέλουν να διασώσουν τον καθωσπρεπισμό τους.
Στο τέλος θα το τολμήσουν συνήθως γυναίκες ηλικίας κατά μέσον όρο 25-45 ετών, οι οποίες έχουν και παιδιά. Έρχονται και μας αποκαλύπτουν πια το “δεν αντέχω άλλο”», τονίζει η κ. Νίκη Ρουμπάνη, πρόεδρος της ΜΚΟ Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, που διατηρεί την τηλεφωνική γραμμή SΟS «Δίπλα σου».
περισσότερα...

Καλημέρα σας με "Παιδικά παιχνίδια"...
Posted: 13 Nov 2009 09:27 PM PST
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Ερμηνεύει ο Γιώργος Μαρίνος

Πέρασ' ο καιρός.Παιχνίδι αλλιώτικοπου χάθηκε στο φωςτα μεσημέριαμίλα μου.
Μ' όλες τις φωνές
ποτέ δεν έμαθα
τι σ' έκανε να κλαις
βγαίνει η βαρκούλα
Βγαίνει η βαρκούλαβγαίνει η βαρκούλα του ψαρά.
Ήλιος και βροχή
χιλιάδες όνειρα
παντρεύονται οι φτωχοί
κι εγώ σε χάνω
μίλα μου
κι άκου τι θα πω
ψηλά τα χέρια
γιατί τόσο σ' αγαπώ
και μένω αταξίδευτος
και τότε ρίξαμε τον κλήρονα δούμε ποιος, ποιος, ποιοςθα φαγωθείνα δούμε ποιος, ποιος, ποιοςθα τα φυλάει.
Νταμ, νταμ
φιλίμι κοντάμ
νταμ
νταμ
καραγάς
ξεπετώ
δίπλα
στον ποταμό
εγώ θα βγω
περνάπερνάη μέλισσαμε τα μελισσόπουλα.Δεν περνάςκυρά Μαρία.Δεν περνάς.Δεν με πονάς.
Τι με κοιτάζεις
μ' αυτά τα μάτια
αυτό που ζήσαμε
σκοτάδι και μας πνίγει
εσύ μια κούκλα
στα σκαλοπάτια
κι εγώ τρενάκι
που δεν πρόκειται να φύγει.
Πέρασ' ο καιρόςπαιχνίδι αλλιώτικοπου χάθηκε στο φωςτα μεσημέρια μίλα μουμού 'λειψες πολύκαι στρατιωτάκιμολυβένιο, με στολήσε περιμένω.Τίποτα.
Νταμ - φιλίμικο νταμ - νταμκαραγάτς - ξεπετώ δίπλα στον ποταμόεγώ ταγκό.

This posting includes an audio/video/photo media file: Download Now