ΒΛΑΣΗΣ-VLASIS: ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (4)

ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (4) :

ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΝΟΜΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

Τσεκάρετε το χάρτη για μεγέθυνση-Μεσσηνία, Πελοπόννησος

~** ΜΕΛΙΓΑΛΑ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

~ Ο Μελιγαλάς είναι κωμόπολη του νομού Μεσσηνίας. Βρίσκεται στην περιοχή της Άνω Μεσσηνίας και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπορικό και αγροτικό κέντρο της περιοχής. Χτισμένο στον λόφο του Άι-Ηλιά, στην αριστερή όχθη του Παμίσου, σε εύφορη κοιλάδα. Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι πέτρινα. Συνδέεται με αμαξιτούς δρόμους με την Καλαμάτα, τη Μεγαλόπολη και τις περιοχές της Β. Μεσσηνίας, καθώς και με το σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου, διαθέτοντας σταθμό, του άλλοτε σιδηροδρόμου ΣΠΑΠ.

Αποτελεί έδρα του ομώνυμου δήμου όπου το 1928 αριθμούσε 2.279 κατοίκους και στην απογραφή του 2001 αριθμούσε 1.426 κατοίκους. Από το 1960 διέθετε πλήρες εξατάξιο γυμνάσιο, ειρηνοδικείο, αστυνομικό τμήμα, ταχυδρομείο, υποθηκοφυλακείο και δημοτικά σχολεία.
Εκκλησιαστικά αποτελεί ιδιαίτερη αρχιερατική περιφέρεια της Ιεράς Μητρόπολης Μεσσηνίας. Ο μητροπολιτικός ναός της πόλης είναι αφιερωμένος στο Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

~ Η μάχη του Μελιγαλά : η ΠΗΓΑΔΑ :

~ Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό. Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών. Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν. Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Μεταξύ αυτών, υπάρχουν πολλά ονόματα γυναικών καθώς και ανήλικων παιδιών. Μέχρι την πτώση της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, τελετή μνήμης διοργανωνόταν κάθε χρόνο στη μνήμη των θυμάτων της κομμουνιστικής σφαγής. Ωστόσο, από το 1974 και έπειτα, μόνο μέλη της Χρυσής Αυγής και κάτοικοι της περιοχής συμμετέχουν στη γιορτή μνήμης της 16ης Σεπτεμβρίου. Στην τελετή μνήμης του 2012, το παρών έδωσαν περισσότερα από 1000 στελέχη καθώς και τρεις βουλευτές της Χρυσής Αυγής .-

~** ΜΕΣΣΗΝΗ ή " Νησί " Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

ΜΕΣΣΗΝΗ = ΝΗΣΙ. Βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του ποταμού Παμίσου και απέχει από τη πρωτεύουσα του νομού, τη Καλαμάτα, 10 χιλιόμετρα. Ο Πληθυσμός της είναι 6.912 κάτοικοι.Ο Παυσανίας το 150 π.Χ την αναφέρει με το όνομα "Λίμναι". Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας αναφέρθηκε και ως "Νησί", όπου χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Η Μεσσήνη (Νησί) αναφέρεται ως το αγαπημένο μέρος της Βασίλισσας Ισαβέλλας της περισσότερο γνωστής ως «Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ».Στα 1770 διαδραματίσθηκε στη Μεσσήνη η τελευταία πράξη της επανάστασης του Ορλώφ. Στα 1800 ιδρύεται αλληλοδιδακτικό σχολείο, στο οποίο δίδαξε ο σοφός κληρικός Καλλίνικος Καστόρχης. Στην Εθνεγερσία του 1821 η Μεσσήνη μετέχει μεταξύ των πρώτων. Οι ηρωικές οικογένειες των Δαρειώτη και Καλαμαριώτη μετείχαν ενεργά στον αγώνα. Στα 1825 ο Ιμπραήμ ισοπέδωσε τη Μεσσήνη κατακαίοντας τα πάντα. Η Μεσσήνη του μεσοπολέμου γίνεται η μούσα του λογοτέχνη Σωτήρη Πατατζή με το περίφημο μυθιστότημα «Μεθυσμένη πολιτεία» Σήμερα, η Μεσσήνη είναι μια σύγχρονη πόλη η οποία μπορεί να προσφέρει στον επισκέπτη της αρκετές εναλλακτικές λύσεις στον τομέα της διαμονής, της εστίασης και της διασκέδασης. Στη θέση Μπούκα, μόλις 4 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, υπάρχει μια θαυμάσια παραλία βραβευμένη με την γαλάζια σημαία, συνδυάζοντας το καταπράσινο τοπίο με το απέραντο γαλάζιο. Κορυφαίες εκδηλώσεις στη πόλη είναι οι εκδηλώσεις της αποκριάς με τις φωτιές την τελευταία Κυριακή, το Καρναβάλι την Καθαρά Δευτέρα που συγκεντρώνει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο καθώς και η μεγάλη εμποροπανήγυρη που πραγματοποιείται κάθε 20 Σεπτεμβρίου και συνδυάζεται με την θρησκευτική εορτή της εικόνας της Παναγίας που έρχεται με πομπή από το μοναστήρι του Βουλκάνου. Σε απόσταση 20 χιλιομέτρων βρίσκεται η Αρχαία πόλη της Μεσσήνης (Λεπτομέρειες θα βρείτε στο Δήμο Ιθώμης) που σώζεται σχεδόν άθικτη λόγω της λάσπης που την είχε σκεπάσει και που συναγωνίζεται σε αίγλη και ομορφιά πολλούς απο τους γνωστότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Πηγή : emessinia.gr & diasnews.com

~* ΙΘΩΜΗ ΤΟ ΙΕΡΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

~ TO IEΡΟ ΤΟΥ ΙΘΩΜΑΤΑ ΔΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΙΘΩΜΗΣ(802 μ.)Το Ιερό του Ιθωμάτα Διός στην υψηλότερη κορυφή της Ιθώμης,όπου ήταν και η ακρόπολη, είναι χτισμένο το παλιό μοναστήρι του Βουλκάνου. Ανατολικότερα σώζονται θεμέλια από το Ιερό του Ιθωμάτα Διός.-

~ ~ Το χάλκινο πόδι αναθηματικού τρίποδα που βρέθηκε κοντά στο μοναστήρι δείχνει ότι η λατρεία του Ιθωμάτα ανάγεται στη γεωμετρική τουλάχιστον περίοδο. Κατά το Παυσανία (4.31.2), τα παλιά χρόνια οργάνωναν και αγώνα μουσικής(Θάμυρις;), όπως μπορεί κανείς να συμπεράνει από τους στίχους του Ευμήλου, ποιητή του 6ου αιώνα π.Χ.( Τι ο Ιθωμάτας την είχε μέσα στην καρδιά του, την μούσα που έχει αμόλυντη την λύρα της και ελεύθερα τα κύμβαλά της)Η λειτουργία επομένως του Ιερού πολύ πριν από την ίδρυση της Μεσσήνης το 369 π.Χ. πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Το απεικονιζόμενο σε νομίσματα της Μεσσήνης άγαλμα του Διός με κεραυνό στο δεξί χέρι και αετό στο προεκτεινόμενο αριστερό πόδι,αποδίδει τη μορφή του Ιθωμάτα. Ο ετήσιος επώνυμος ιερέας φύλαγε στο σπίτι του το άγαλμα του Διός-παιδιού. Φαίνεται ότι ο τύπος του κεραυνοβολούντος Διός αποτελούσε το λατρευτικό άγαλμα, ενώ το μικρό άγαλμα του Διός παιδιού, που είχε φιλοτεχνήσει ο γλύπτης Αγελάδας (τέλος 6ου-αρχές 5ου αιώνα π.Χ.) για τους Μεσσήνιους της Ναυπάκτου, μεταφέρθηκε στο Ιερό από τους επαναπατρισμένους Μεσσήνιους το 369 π.Χ.Το άγαλμα αυτό βρέθηκε από τους μοναχούς κατά την ανέγερση της άνω Ιεράς Μονής Βουλκάνου το 625 μ.Χ.Εφυλάσσετο δε με μεγάλη μυστικότητα ανά τους αιώνες από τους μοναχούς,όπου κατά την παράδοση το παρελάμβανε για φύλαξη ο νεότερος έως τα βαθιά του γεράματα και στη συνέχεια το παρέδιδε σε νεότερο κ.ο.καθ'εξής.Έως την δεκαετία του '70 το αγαλματάκι αυτό διεσώζετο στην κάτω Ιερά Μονή Βουλκάνου.Ο Μεσσήνιος στρατηγός Αριστομένης θυσίασε κατά την παράδοση για τον Ιθωμάτα τριακόσιους αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων και τον βασιλιά των Λακεδαιμονίων Θεόπομπο (Κλήμης, Προτρεπτικός). Η ανθρωποθυσία αυτή φέρνει στο νου ανάλογες θυσίες που γίνονταν για τον Λύκαιο Δία στην Αρκαδία. Προς τιμήν του Iθωμάτα τελούνταν αγώνες,τα Ιθωμαία, των οποίων την οργάνωση αναλάμβαναν αγωνοθέτες. Χώρος τέλεσης τους ήταν το Στάδιο.

~** ΠΥΛΟΣ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

Η Πύλος είναι μια γραφική κωμόπολη στο Νοτιοδυτικό τμήμα της Πελοπονήσου. Κτίστηκε το 1828 από το εκστρατευτικό σώμα του στρατηγού Maison. Στο κέντρο της έχει την πλατεία Τριών Ναυάρχων με το ομώνυμο μνημείο που ολοκληρώθηκε το 1933. Αριστερά και δεξιά του υπάρχουν δύο κανόνια, ένα Βενετσιάνικο και ένα Τούρκικο.-

Στο Αντωνοπούλειο Μουσείο της Πύλου, στο δρόμο προς Μεθώνη, μπορείτε να θαυμάσετε τμήμα της συλλογής του Γάλλου φιλέλληνα Rene Puaux αλλά και εκθέματα από την Μυκηναϊκή, Αρχαιϊκή, Ελληνιστική και Ρωμαϊκή Εποχή.-

Στον παραλιακό δρόμο βρίσκεται εγκατελημένο το σπίτι του Πύλιου Ολυμπιονίκη Κωστή Τσικλητήρα [Αρχοντικό Τσικλητήρα] , ενός αθλητή θρύλου μέχρι σήμερα. Σύντομα, το επιβλητικό αυτό κτήριο θα στεγάσει την Βιβλιοθήκη - Πινακοθήκη του Δήμου Πύλου.-

Η Πύλος βρίσκεται σε εξαιρετική γεωγραφική θέση ενώ το λιμάνι της είναι ένα από τα μεγαλύτερα και ασφαλέστερα λιμάνια του κόσμου, με μήκος 4800μ και πλάτος 3600μ. [Το Λιμάνι] Το βάθος της θάλασσας φτάνει τα 50μ. Στα δυτικά, μπροστά από το λιμάνι υπάρχει η νήσος Σφακτηρία. Στα νότια του νησιού βρίσκεται η νησίδα Πύλος ή Τσιχλι-μπαμπά ή Φανάρι. Εκεί, το 1890 η Γαλλική Δημοκρατία έφτιαξε μνημείο για τους Γάλλους νεκρούς της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου. Ανάμεσα στο Τσιχλί-μπαμπά και τη Σφακτηρία βρίσκονται οι Κουτσούνες, δύο μυτεροί βράχοι που θυμίζουν [Μνημείο] το πέρασμα του ¶ρη όταν στις 26/4/1825 κατά την πολιορκία του Νιόκαστρου από τον Ιμπραήμ, ο ¶ρης στο πλοίο του ναύαρχου Τσαμαδού κατάφερε να ξεφύγει νύχτα από αυτό το πέρασμα αφού προκάλεσε μεγάλη ζημιά στον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο.- Στη νότια πλευρά της Σφακτηρίας φτιάχτηκε το 1959 ένα μνημείο για τους Ελληνες πεσόντες της μάχης της Σφακτηρίας που πάνω του έχει τα ονόματα των Τσαμαδού, Σαχίνη και Αναγνωσταρά. [Μνημείο] Βορειότερα βρίσκεται ο τάφος του Παύλου Βοναπάρτη, ανηψιού του Ναπολέοντα, ο οποίος σκοτώθηκε το 1827 από εκπυρσοκρότηση του όπλου του πάνω στη φρεγάτα Ελλάς. Η σωρός του θάφτηκε, τελικά, στη Σφακτηρία το 1832 αφού παρέμεινε για πέντε χρόνια σε ένα βαρέλι ρούμι. Βορειότερα, πάνω, στην ακτή, βρίσκεται το μνημείο του φιλέλληνα κόμη Σανταρόζα, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη της Σφακτηρίας στις 26/4/1825. Το μνημείο φτιάχτηκε το 1926 από το Ιταλικό κράτος.-

Πιό βόρεια βρίσκεται το μνημείο των Ρώσων πεσόντων στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου το οποίο κατασκευάστηκε το 1872 από τη βασίλισσα Όλγα και ολοκληρώθηκε το 1960. Δίπλα του βρίσκεται το ρωσικού ρυθμού εκκλησάκι του Αγ.Νικόλαου, δωρεά των ομογενών από την πόλη Πετροζάβοντσε. Στο βόρειο τμήμα της η Σφακτηρία έχει το στενό της Συκιάς, μιά θαλάσσια λωρίδα μέγιστου πλάτους 150μ η οποία έπαψε να είναι είσοδος του λιμανιού όταν βυθίστηκαν από τους Τούρκους κατεστραμένα πλοία από την ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.-

Μέσα στο λιμάνι υπάρχει η νησίδα Χελωνάκι. Πάνω της βρίσκεται το μνημείο των πεσόντων ¶γγλων κατά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, το οποίο φτιάχτηκε από το Ελληνικό κράτος.-
Βόρεια της Πύλου βρίσκεται, στο Ιόνιο, ο εκπληκτικής ,ομορφιάς όρμος της Βοϊδοκοιλιάς με την παραλία του και από πάνω δεσπόζει το Παλαιόκαστρο από το οποίο η θέα προς το Ιόνιο, τη Βοϊδοκοιλιά μαγεύει. Το Παλαιόκαστρο έπαιξε σημαντικό ρόλο σε όλα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Πύλο αλλά μετά την επίχωση του στενού της Συκιάς από τους Τούρκους ελάχιστο ρόλο έπαιξε γιατί τότε άρχισε το κτίσιμο του Νιόκαστρου στα νότια του λιμανιού.
Το Νιόκαστρο, κτισμένο πάνω στα βράχια , στη νότια είσοδο του λιμανιού, ξεκίνησε να κτίζεται το 1572 από τους Τούρκους. [Νιόκαστρο] Ο επισκέπτης μπορεί να δει την Ακρόπολη του κάστρου, το Ναό Μεταμόρφωσης Σωτήρος και τη συλλογή του Γάλλου φιλλέληνα Rene Puaux η οποία βρίσκεται αριστερά της σημερινής εισόδου του κάστρου σε ένα πέτρινο κτίριο γνωστό ώς στρατώνες του Μαιζώνος. Στην πενταετία 1982-1987 το Νιόκαστρο ανακαινίστηκε σε όλη του την έκταση και τέθηκε σε λειτουργία μέσα στο κάστρο το Ελληνικό Κέντρο Υποβρύχιας Αρχαιολογίας Πύλου.-
Στο κάστρο δεν υπήρχε πηγαίο νερό και χρειάστηκε να γίνουν έργα για που θα εξασφάλιζαν τη συνεχή παροχή του. [Καμάρες] Κατασκευάστηκαν δεξαμενές μέσα στο κάστρο και δυό υδραγωγεία που συναντιόντουσαν στη θέση Καμάρες και παρείχαν νερό στο φρούριο μέσω αγωγών. Εκτός από τις Καμάρες, τμήματα των υδραγωγείων υπάρχουν στην περιοχή του Χείμαρου Ξεριά και στην περιοχή ¶γιος Κωνσταντίνος κοντά στο χωρίο Χανδρινός όλα στο δρόμο προς Καλαμάτα.-
Η λιμνοθάλασσα Διβάρι, βόρεια της Πύλου μεταξύ του χωριού Γιάλοβα και του όρμου της Βοϊδοκοιλιάς έχει ενδιαφέρον τόσο οικολογικό όσο και αρχαιολογικό. Η περιοχή έκτασης 6000 στρεμμάτων είναι σημαντικός μεταναστευτικός σταθμός πουλιών και φιλοξενεί την χελώνα Caretta-Caretta αλλά και τον αφρικανικό Χαμαιλέοντα.-
Στο δρόμο Χώρας-Πύλου , 15χλμ από την Πύλο, στο λόφο του ¶νω Εγκλιανού, δίπλα στο δρόμο , βρίσκεται το ανάκτορο το Νέστωρα , με εξαιρετική θέα προς τον όρμο του Ναυαρίνου και τη Βοϊδοκοιλιά. [Λιμνοθάλασσα] Τρια κεντρικά συγκροτήματα απλωμένα στο μισό οροπέδιο αποτελούν το ανάκτορο.-
Τα κτίρια διαιρούνται : στα επίσημα διαμερίσματα, στις αποθήκες κρασιού, στις σκευοθήκες και τα εργαστήρια. Η λαμπρότητα του το καθιστούσε ισάξιο των Μυκηνών. Είναι το καλύτερα διατηρημένο μυκηναϊκό ανάκτορο και διαφέρει απο τα υπόλοιπα στο ότι δεν έχει κυκλώπεια τείχη γύρω του.-

Η Πύλος (ή Νεόκαστρο) είναι μικρή πόλη του Νομού Μεσσηνίας, με 2.104 κατοίκους (απογραφή 2001) και έδρα του Δήμου Πύλου - Νέστορος. Βρίσκεται στη Νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου, στις ακτές του Ιονίου. Αποτελεί σημαντικό ναυτιλιακό κέντρο και τα τελευταία χρόνια γνωρίζει σημαντική τουριστική ανάπτυξη, εκμεταλλευόμενη την όμορφη ακτογραμμή της. Απο απόψεως ασφάλειας λόγω της νήσου Σφακτηρίας (στενόμακρο νησί, μπροστά από τον όρμο του Ναυαρίνου, που λειτουργεί σας φυσικός κυματοθραύστης, σχηματίζοντας το λιμάνι της Πύλου και γενικά τον κόλπο της Πύλου (Ναυαρίνο)), η Πύλος θεωρείται ως ένα από τα πιο ασφαλή αγκυροβόλια στη Μεσόγειο.-
~ Η Πύλος, αναφέρεται από τον Όμηρο ως το Βασίλειο του Νέστορα που, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε απ' τον μυθικό Πύλο και αρχικά ονομαζόταν Κορυφάσιο. Στην αρχαιότητα ήταν σχεδόν συνεχώς κάτω από την κυριαρχία της Σπάρτης. Στα Βυζαντινά χρόνια, περί τον 6ο αιώνα, καταλήφθηκε από τους Αβάρους, τότε λεγόταν "Ζόγκλος",^[1] απ΄ όπου και ονομάστηκε Αβαρίνος - από εκεί προήλθε, κατά μία άποψη, και η ονομασία Ναυαρίνο, εκ συνεκφοράς "νέο αβαρίνο",^{[εκκρεμεί παραπομπή]} κατά την οποία και προσδιορίζονταν όλος ο κόλπος της Πυλίας με τα πέριξ φρούρια, κατ΄ έναντι των νήσων Πρώτη και Σαπιέντζα από τα οποία και ισαπέχει. Κατά άλλη εκδοχή, το όνομα Ναυαρίνο είναι σλαβικής προέλευσης και σημαίνει "μέρος με σφεντάμια".^-
^~Στην περιοχή της Πύλου έχουν ανακαλυφτεί αξιόλογοι αρχαιολογικοί θησαυροί. Αρχικά ήρθαν στο φως πέτρινοι τοίχοι, κομμάτια από τοιχογραφίες, δάπεδα, μυκηναϊκά αγγεία, πήλινες επιγραφές στον Επάνω Εγκλιανό. Οι πρώτες αυτές έρευνες έγιναν το 1912-26 απ' τον Καρλ Μπλέγκεν και τον Κ. Κουρουνιώτη. Διακόπηκαν στα χρόνια του πολέμου και ξανάρχισαν το 1952 από το Σ. Μαρινάτο. Στις 31 Δεκεμβρίου του 1957 ανακαλύπτεται ο κυψελοειδής τάφος του Νηλέα, πατέρα του Νέστορα, βασιλιά της Πύλου, όπως και πτέρυγα του ανακτόρου ηλικίας 3000 ετών. Οι προσπάθειες συνεχίστηκαν και μέχρι το 1964, οπότε ήρθε στο φως ολόκληρο σχεδόν το ανάκτορο του Νέστορα. Το ανάκτορο αυτό χρονολογικά τοποθετείται γύρω στα 1300 και 1200 π.Χ. και καταστράφηκε με την κάθοδο των Δωριέων (1100 π.Χ.) Το κεντρικό κτίριο (50 Χ 32 μ.) περιλάμβανε το μέγαρο του βασιλιά και το μέγαρο της βασίλισσας. Υπάρχουν κι άλλα κτίρια. Διάφοροι άλλοι βοηθητικοί χώροι, τάφοι και βωμός, ανακαλύφτηκαν στην περιοχή. Σήμερα γίνεται προσπάθεια για τον περιορισμό της εκβιομηχάνισης της Πύλου, για να σωθούν οι αρχαιότητες.- ΑΠΌ Βικιπαίδεια .

~** ΜΕΘΩΝΗ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

Όμορφη παραθαλάσσια κωμόπολη, η Mεθώνη με το επιβλητικό κάστρο της διατηρεί τη ρομαντική ατμόσφαιρά της. O Παυσανίας και ο Στράβωνας ταυτίζουν την τειχισμένη από την αρχαιότητα Mεθώνη με την «αμπελόεσσα Πήδασο», την οποία αναφέρει ο Όμηρος ως μια από τις επτά πόλεις που πρόσφερε ο Aγαμέμνονας στον Aχιλλέα, επιχειρώντας να τον πείσει να επιστρέψει στη μάχη κατά την πολιορκία της Tροίας. Στον όρμο της Mεθώνης έχει εντοπιστεί καταποντισμένος οικισμός της Mέσης Eποχής του Xαλκού (1900-1600 π.X.). Kατά τους Iστορικούς Xρόνους το σημαντικό μεσσηνιακό λιμάνι ήταν γνωστό και με την ονομασία Mοθώνη. Kατά τους Bυζαντινούς Xρόνους η Mεθώνη διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη ναυσιπλοΐα ως εμπορικό λιμάνι και σταθμός ανεφοδιασμού των πολεμικών πλοίων. Eπί Eνετοκρατίας η Mεθώνη με το κάστρο της αποτελούσε συνήθη σταθμό για τους εμπόρους, τους προσκυνητές των Aγίων Tόπων και τους περιηγητές της Mεσογείου. H Mεθώνη έχει 1.169 κατοίκους. Aπέχει 61 χλμ NΔ από την Kαλαμάτα.-
~* Στην Μεθώνη θα ζήσετε ανέμελες διακοπές γεμάτες θετική ενέργεια, θα απολαύσετε την καθαρή θάλασσα, τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα, το ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον, το καλό φαγητό, τα χειροποίητα έργα τέχνης, ρομαντικούς περιπάτους στα σοκάκια της παραδοσιακής κωμόπολης, και θα επισκεφθείτε τα αξιόλογα ιστορικά μνημεία, μουσεία και τοποθεσίες όπως το φρούριο της Μεθώνης των αρχών του 13ου αιώνος, και άλλα τα οποία βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα μακριά: ιαζόμενα Επιπλωμένα Διαμερίσματα στη Μεθώνη- Το φρούριο της Κορώνης, επίσης των αρχών του 13ου αιώνος.
- Τον κόλπο του Ναβαρίνου, ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια του κόσμου, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί από την απώτερη αρχαιότητα και την νήσο Σφακτηρία, τον τεράστιο φυσικό λιμενοβραχίονα του φυσικού αυτού λιμένος.
- Την μυκηναϊκή ακρόπολη της Πύλου με το καλύτερα διατηρημένο μυκηναϊκό ανάκτορο από όσα έχουν εντοπιστεί στις έδρες των μυκηναϊκών ηγεμόνων, το ανάκτορο του Νέστορος, και τους δύο γειτονικούς βασιλικούς θολωτούς μυκηναϊκούς τάφους.
- Το αρχαιολογικό Μουσείο της Χώρας.
- Το αρχαιολογικό Μουσείο της Πύλου.
- Το Παλιόκαστρο ή Παλαιό Ναβαρίνο, φραγκικό κάστρο του 13ου αιώνος, ιδρυμένο στη θέση της αρχαίας ακρόπολης της Πύλου των κλασικών χρόνων.
- Το Νιόκαστρο ή Νέο Ναβαρίνο, το οποίο δεσπόζει στη σημερινή κωμόπολη της Πύλου, και το οποίο οικοδομήθηκε από τους Τούρκους κατακτητές το 1573 με τους νέους οχυρωματικούς όρους που επέβαλε η χρήση των πυροβόλων όπλων και αποτελεί ένα από τα καλύτερα διατηρημένα φρούρια στην Ελλάδα. Ενοικιαζόμενα Επιπλωμένα Διαμερίσματα στην Ελλάδα Κάστρο Μεθώνης
H καστροπολιτεία είναι χτισμένη σε θέση που κατοικήθηκε από τους Προϊστορικούς Xρόνους. Oι διαθέσιμες πληροφορίες για τους Iστορικούς και τους Bυζαντινούς Xρόνους είναι ελάχιστες και αποσπασματικές. Σε διάφορα σημεία των μεσαιωνικών τειχών υπάρχουν είτε τμήματα αρχαίας τειχοδομίας στην αρχική θέση τους είτε αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη σε μεταγενέστερη χρήση.
Iδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα σκαλιστά ενετικά λιοντάρια (15ος αι.) που έχουν ενσωματωθεί στη βάση του εσωτερικού τείχους, τα ερείπια του βυζαντινού ναού της Aγίας Σοφίας, η εκκλησία της Mεταμόρφωσης του Σωτήρος (κτίσμα πιθανώς της Δεύτερης Eνετοκρατίας), ο παλαιοχριστιανικός γρανιτένιος κίονας (γνωστός ως «στήλη του Mοροζίνι»), τα ερείπια οθωμανικών λουτρών, τα ερείπια οικήματος που υπήρξε κατάλυμα του Iμπραήμ πασά.

Mπούρτζι Μεθώνης

Tο επιθαλάσσιο οχυρό οικοδομήθηκε στα τέλη του 15ου αι. και έλαβε την τελική μορφή του κατά τη Δεύτερη Eνετοκρατία. Xρησίμευσε ως έδρα φρουράς, φάρος, φυλακή και καταφύγιο σε καιρούς πολιορκίας. Λιθόχτιστη γέφυρα συνδέει το Mπούρτζι με την πύλη του οχυρωματικού περιβόλου της Mεθώνης.

TO NHΣIΩTIKO ΣYMΠΛEΓMA TΩN OINOYΣΩN. Aποτελείται από το νησί Σαπιέντζα (με ψηλότερη κορυφή 219 μ.), τη βραχονησίδα Aγία Mαριανή (με το εκκλησάκι της Aγίας Mαρίνας) και το νησί Σχίζα (το μεγαλύτερο και ανατολικότερο, με αξιόλογο σπήλαιο και ψηλότερη κορυφή 201 μ.). H Σαπιέντζα υπήρξε σύνηθες αγκυροβόλιο των στόλων που δρούσαν άλλοτε στην ευρύτερη περιοχή. Έχει πλούσια βλάστηση (κουμαριές, πουρνάρια κ.ά.) και αξιόλογη πανίδα, ασφαλές λιμανάκι, το Πόρτο Λόγγο, και θαυμάσια παραλία, την Άμμο. Στο νότιο τμήμα του νησιού λειτουργεί φάρος, κτίσμα του τέλους του 19ου αι. Δυτικά - νοτιοδυτικά των Oινουσών βρίσκεται το «Φρέαρ των Oινουσών», υποθαλάσσια τάφρος με μέγιστο βάθος περίπου 5.200 μ. –

~ Στα ομηρικά χρόνια λεγόταν Πήδασσος. Ο Όμηρος την χαρακτηρίζει Αμπελόεσσα. Αναφέρει επίσης την πόλη ως την τελευταία από τα επτά "ευναιόμενα πτολίεθρα" (ομορφοβαλμένες πόλεις), που ο Αγαμέμνονας προσέφερε στον Αχιλλέα για να κατευνάσει την οργή του. ^[1] Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η Πήδασος αντιστοιχεί στην σημερινή Κορώνη ενώ η Μεθώνη αντιστοιχεί στην Ομηρική Αιπεία. . ^[2] Στα τέλη του 8ου π.Χ. αι. καταλήφθηκε από τους Σπαρτιάτες. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της Μεσσηνίας απελευθερώθηκε το 370 π.Χ. από την δράση του Επαμεινώνδα η Μεθώνη εξακολούθησε να παραμένει υπό Σπαρτιατική κυριαρχία μέχρι το 338 π.Χ. οπότε και απελευθερώθηκε με παρέμβαση του Φίλιππου της Μακεδονίας. Το 191 π.Χ. μπήκε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία οπότε και απέκτησε αρκετή δύναμη. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Τραϊανός της χάρισε την αυτονομία της. Στα σωζόμενα τείχη του κάστρου εξακολουθούν να υφίστανται τμήματα αρχαίων οχυρώσεων.^[3] Ο Παυσανίας αναφέρει πως η πόλη λεγόταν και Μοθώνη (από τη μυθική πέτρα Μόθωνα στην οποία βρισκόταν το κάστρο της πόλης) ή από την κόρη του Οινέα Μοθώνη.

Η πόλη άκμασε την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας . Από τον 4ο αιώνα υπήρξε έδρα της Επισκοπής Μεθώνης η οποία διατηρήθηκε μέχρι το 1837

Οι Βενετοί απέκτησαν βλέψεις για το λιμάνι της Μεθώνης καθώς βρισκόταν σε θέση στρατηγικής σημασίας για τα εμπορικά τους συμφέροντα. Μετά την πρώτη κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το 1204 οι Βενετοί διεκδίκησαν τα λιμάνια της Μεθώνης και της Κορώνης για λογαριασμό τους. Η κυριαρχία τους στις δύο πόλεις της Μεσσηνίας επικυρώθηκε το 1209 κλείνοντας συμφωνία με τον κυρίαρχό τότε της Πελοποννήσου Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο.
Οι Βενετοί οχύρωσαν την Μεθώνη και την μετέτρεψαν σε σημαντικό εμπορικό κέντρο. Η περιοχή γνώρισε σημαντική ευημερία και αποτέλεσε σημαντικό ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ Βενετίας και Αγίων Τόπων ^.

Το 1490 μ.Χ. ο Σουλτάνος Βαγιαζίτ Β' συγκέντρωσε δυνάμεις και πολιόρκησε την Μεθώνη η οποία τελικά έπεσε το 1500 μ.Χ.. Ακολούθησε σφαγή από τους γενίτσαρους του Βαγιαζήτ και ο πληθυσμός της πόλης αποδεκατίστηκε. Για να ξανακατοικηθεί η πόλη ο Σουλτάνος διέταξε να έρθουν να εγκατασταθούν σε αυτή οικογένειες από διάφορα μέρη της Πελοποννήσου. Το 1686 κατέλαβε την πόλη ο Βενετός ναύαρχος Φραντζέσκο Μοροζίνι. Η πόλη όπως και ολόκληρη η Πελοπόννησος παρέμεινε στην κατοχή των Βενετών μέχρι το 1715, οπότε οι Οθωμανοί ανέκτησαν την περιοχή. Στο διάστημα της δεύτερης τουρκοκρατίας η πόλη παρήκμασε. Οι περιηγητές του 19ου αιώνα που πέρασαν από την περιοχή αναφέρουν μία εικόνα εγκατάλειψης και παρακμής. Κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821 η πόλη πολιορκήθηκε από τους επαναστάτες οι οποίοι δεν κατάφεραν να την καταλάβουν λόγω της σθεναρής αντίστασης του οχυρωμένου οθωμανικού πληθυσμού. Το 1825 εγκαταστάθηκε σε αυτή ο Ιμπραήμ, ο οποίος εγκαταστάθηκε στο διοικητήριο πάνω από την είσοδο του κάστρου. Η πόλη τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε ορμητήριο των Αιγυπτίων. Το 1829 στο κάστρο εγκαταστάθηκε ο στρατηγός Μαιζών που απελευθέρωσε την πόλη μαζί με άλλες της Πελοποννήσου. ^–

Το κάστρο της Μεθώνης είναι από τα σημαντικότερα του Ελλαδικού χώρου. Χτίστηκε από τους Βενετούς όταν έγιναν κύριοι της πόλης το 1209 μ.Χ. Είναι χτισμένο σε έναν βράχο που εισχωρεί στην θάλασσα και χωρίζεται από την ξηρά με μία τεχνητή τάφρο. Έχει έκταση 93 στρέμματα. Στην βόρεια πλευρά του βρίσκεται η πύλη κατασκευασμένη από ορθογώνιους πωρόλιθους. Τα τείχη του κάστρου είναι ενισχυμένα κατά διαστήματα με πύργους. Νότια του φρουρίου βρίσκεται ο πύργος Μπούρτζι, χτισμένος σε μία μικρή βραχονησίδα νότια του κάστρου. Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες. Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης. ^[6] Τα τείχοι, οι πύργοι, οι προμαχώνες, η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των ενετικών θυρεών που ακόμη βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία.^.-

~** ΚΟΡΩΝΗ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

~ Η Κορώνη στη Μεσσηνία , Ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό, μια σταλιά γης, σαν νησοακρωτήρι, σμαράγδι θαρρείς ασπροντυμένο, γεμάτο στοχασμούς για τη παλιά αίγλη και λαμπαδηδρομία.
Ρίο, Ασίνη, Αίπεια, Κορώνη.
Τέσσερα ονόματα, που λάμψανε πάνω σ' αυτό το βραχίονα εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Ένα τόσο δα κομμάτι γης, που τόσα έχει να μας πει. Ακμές και πτώσεις, πανηγυρισμούς και οδυρμούς.

Η φύση κι ο χρόνος έφτιαξαν μια πανώρια ζωγραφιά, σαν να θελαν να τιμήσουν αιώνες ιστορίας, και το κάθε τι αυτής της ζωγραφιάς, παίρνει σώμα ψυχή, πνεύμα και πρόσωπο. Σαν ν' αναπαύεται τώρα η παλιά αρχόντισσα σφηνωμένη πάνω στις πλαγιές του Κάστρου της, ρεμβάζει γαλαζοπράσινες και ασημένιες χαρές.
Αναλογίζεται μυριάδες περάσματα χαμένα μες στο κύμα. Τώρα με τις χρυσές της αμμουδιές χαρίζει σε χιλιάδες τουρίστες, προσκυνητές τις πιο ξένοιαστες διακοπές.
Κορώνη Μεσσηνίας

Είσοδος στην Κορώνη
Κακοσκάλι είναι η πρώτη γειτονιά της Κορώνης. Αριστερά ο Μεσσηνιακός κόλπος, σ' ένα ειδυλλιακό γαλάζιο φόντο. Δεξιά ο λόφος Τουρλάκου, αιώνιος τυχερός θεατής στο φυσικό εξώστη. Ο στενός δρόμος πλαισιωμένος από παλιά νοικοκυρόσπιτα και μαγαζιά κατηφορίζει και γρήγορα αναρωτιέσαι αν συνεχίσεις μπροστά ή πάρεις λίγο λοξά κι αριστερά τα γραφικά σκαλάκια.
Πάντως όπως και να πας η Κορώνη σε προσμένει ανοιχτόκαρδα σα να ‘θελε να σε τιμήσει.
Κατεβαίνοντας τα λιθόστρωτα φαρδιά σκαλάκια, με νεοφυτευμένα δεντράκια, θα σε φέρουν ακριβώς στ' αριστερά μπροστά στ' αρχοντικό του οπλαρχηγού Καραπαύλου. Ο μικρός αλλά ζωηρός δρόμος σμίγει με τη παραδοσιακή κεντρική πλατεία που είναι και η πιάτσα. Εύθετος ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Δημητρίου, βασιλικός επτανησιακής τέχνης κτίστηκε το 1864. Το ρολόι είναι δωρεά του Μουδάκη το 1909.
Κορώνη Μεσσηνίας

~ Η Αγορά

Πολλά χωριά και πόλεις θα ζήλευαν αυτή την αλκή και γλυκιά πλατεία του Αγίου Δημητρίου. Εδώ κέντρο άκρο Ευρώπης, όπου διεξάγονται τα πάντα. Λεωφορεία για Καλαμάτα ή Αθήνα, τράπεζες, εμπορικά, ταχυδρομείο, καφενεία, ζαχαροπλαστεία, ταξί, ντόπια ψάρια και ζαρζαβατικά. Ο λιλιπούτειος δρόμος που σα να κρύβεται στο αριστερό άκρο της πλατείας, οδηγεί στην Ομαλή και το λιμάνι. Ένας άλλος στα δεξιά, η οδός Κολέντζη, διαδραματίζει τη ζωηρότητα και βιοπάλη του τόπου. Σπίτια παλιά ευρύχωρα και στριμωγμένα φιλοξενούν στο ισόγειο κάθε είδους θαλερά μαγαζιά. Κουρεία, μπακάλικα, ψαράδικα, κρεοπωλεία, χρυσοχοεία, πρατήριο διεθνούς τύπου με περιοδικά κι εφημερίδες Ελληνικές και ξένες και το ΟΤΕ, απ' όπου μπορείς παντού να τηλεφωνήσεις. Αριστερά μικρά σοκάκια σε καλούν στο λιμάνι, ενώ δεξιά γραφικά καλντερίμια και κλιμακοστάσια, ενώνουν τον κάτω δρόμο με τις απάνω γειτονιές.

~ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ

ΒΟΥΝΑΡΙΑ

Ξεκινώντας το μικρό μας οδοιπορικό στο 44χλμ της επαρχιακής οδού Καλαμάτας – Κορώνης συναντάμε το πανέμορφο χωριό Βουνάρια, κτισμένο πάνω στα ερείπια των αρχαίων Κολωνίδων και σε μια τοξοειδή σειρά αραιών καταπράσινων γήλοφων, με την καμπύλη της προς Νότο.
Από τους γήλοφους αυτούς, Βουναλάκια, με ψηλότερους του Αι-Λιά και του Γουλά στο Ανατολικό μέρος από όπου πήρε και το όνομά του. Αυτό όμως που δίνει ιδιαίτερη ομορφιά στο χωριό Βουνάρια είναι το παραδοσιακό του χρώμα.

Τα σπίτια του όλα σχεδόν είναι πλινθόκτιστα με μπαλκόνι και στέγη από κεραμίδια. Εκείνο όμως που υπερέχει και λαμπρύνει το χωριό είναι ο Ιερός Ναός της Ευαγγελίστριας χτισμένος όλος από πέτρα σε Βυζαντινό ρυθμό του περασμένου αιώνα. Τα Βουνάρια δήλωσαν ζωηρά την παρουσία τους στους αγώνες του Έθνους.

Στη λαϊκή τέχνη, κυρίως με την αγγειοπλαστική οι Βουναραίοι έγιναν πασίγνωστοι. Το χωριό αριθμεί σήμερα 226 κατοίκους. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρουμε ότι από τα Βουνάρια καταγόταν ο ποιητής Γιάννης Καμβύσης.

ΚΟΜΠΟΙ

Μετά τα Βουνάρια συνεχίζοντας το μικρό οδοιπορικό μας συναντάμε το χωριό Κόμποι. Συσχετίζεται το όνομα του χωριού από το γεγονός ότι οι κάτοικοι του προετοίμαζαν σχοινιά με κόμπους κι ανεμόσκαλες για την επίθεση του Τουρκοκρατούμενου Κάστρου της Κορώνης.
Ο στενός αγροτικός δρόμος διασχίζει το απλοϊκό χωριό με 114 κατοίκους φυλαγμένο σα μυστικό κόσμημα μες την αρμαθιά ελαιώνων κι αμπελιών και σε ο δηγεί στο φυσικό μεγαλούργημα της ειδυλλιακής ξανθής του αμμουδιάς.

Με την πανέμορφη φυσική τους όψη οι Κόμποι πως θα ήταν δυνατό να ξεφύγουν από το κύμα καινούργιων κατακτητών, πλάσματα τουρισμού. Και το μικρό χωριό αναπτύσσεται ραγδαία με οικοδομές εδώ και εκεί που χωνιάζουν και προσαρμόζονται επιτυχημένα στο φυσικό περιβάλλον. Ευχή μας η ανάπτυξη να συνεχιστεί σωστά μέσα σ' αυτά τα πλαίσια και το κύμα να μη μεταβληθεί σε ρεύμα που μπορεί να παρασύρει.

ΧΑΡΟΚΟΠΙΟ

Μετά τους Κόμπους σε μικρή απόσταση συναντάμε το κεφαλοχώρι Χαρακοπιό . Η έκφραση των ματιών στη προσπέλαση της κεντρικής πλατείας του χωριού ωθεί σε ανασκάλεμα. Με κυρίως αγροτική κίνηση, μαγαζιά, καφενεία, πλίθινα σπίτια, και αρχοντόσπιτα, μεταδίδουν παρελθόν και παρουσία.

~ Το Χαρακοπιό κατοικήθηκε σε όλα τα στάδια της ιστορίας όπως μαρτυρούν Μυκηναϊκοί τάφοι, αρχαιολογικά ευρήματα, και το περίφημο Ρωμαϊκό ψηφιδωτό της Βίλλας στην Αγία Τριάδα.
Γύρω στα 1860 ήταν ακμαίο σταυροδρόμι Πύλου - Μεθώνης - Κορώνης με Βιοτεχνίες και εμπόριο. Με ιδιαίτερο τόνο στα φημισμένα του καμίνια, για πιθάρια, τζάρες, και πλίθες.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια χάθηκε ο αιώνιος αυτός παραδοσιακός ρυθμός σβήνο ντας τη παλιά φιγούρα του χωριού. Σήμερα με τους οικισμούς Αγ. Ισίδωρο, Ποταμιά, Αγ. Τριάδα, Αρμενίους, Κατινιάδες και Γάργαρου αριθμεί 949 κατοίκους.

~ ΒΑΣΙΛΙΤΣΙ

Η Ακριτική λωρίδα, κορφιάζει 27χιλ. ζηλευτές και ποικίλες ακτές με άμμο, βοτσαλάκι ή σπηλιές. Από το βουνό στη θάλασσα, και από το Γκουλέ στον Ακρίτα με πανοραμικές εκπλήξεις είναι κι αίνιγμα ιστορίας.
Μας φθάνουν αφηγήματα των ιστορικών, μπλέκονται με άλλα νεοτέρων, και τα ερείπια στην εκκλησία Φανερωμένης σιωπηλά αδυναμούν να μας πληροφορήσουν πράγματι η αρχαία Ασίνη ήταν εδώ.
Το Βασιλίτσι με παραδοσιακά πέτρινα σπίτια, στη καρδιά του χωριού, ή στους οικισμούς της Φανερωμένης και Λιβαδάκια αριθμεί 640 κατοίκους, απόγονους Αρκάδων, που μετοίκησαν εδώ και πολλές γενιές. Ασχολούνται κυρίως με τη παραγωγή εξαιρετικής ποιότητας λαδιού και σταφίδας.

~ ΧΡΥΣΟΚΕΛΛΑΡΙΑ

Μετά το χωριό Βασιλίτσι συνα ντάμε το χωριό Χρυσοκελλαριά. Ακοίμητος ο Σαρατσάς, παλιά ο νομασία της Χρυσοκελλαριάς κατοικήθηκε από τα μεσαιωνικά χρόνια. Πάνω στο Βουνό Ζαρναούρα το σημερινό και ειρηνικό χωριό με 612 κατοίκους επεκτείνεται δίπλευρα στις πλαγίες του.
Από τη μια πλευρά, ελαιώνες, κτήματα και Βουνό αιώνιοι θεατές του Μεσσηνιακού κόλπου και από την άλλη μέσα σε έ να φαντασμαγορικό τοπίο σε
οδηγούν στην χρυσή αμμουδιά Τσαπί εκεί που η πραγματικότητα γίνεται οπτασία.
Επί Ενετών, οι πηγές του χωριού τροφοδοτούσαν με αξιοσύστατο τρόπο το υδραγωγείο της Κορώνης. Αλησμόνητα είναι τα χρόνια της εθνεγερσίας του 1821, ολοκαύτωμα τα παλικάρια της Χρυσοκελλαριάς πεσμένα μπροστά στα τείχη της Κορώνης.
Επίγονοι ηρώων και μεταναστών από την Αρκαδία, οι σημερινοί κάτοικοι εκτός της γης τελειοποιούν τη παραδοσιακή φιλοξενία και ο περπατητής επισκέπτης θα είναι σίγουρος πάντα ότι μια πόρτα μπροστά του θα ανοίξει.

~ ΥΑΜΕΙΑ

Λίγο πιο πάνω βρίσκεται το χωριό Υάμεια, με 136 κατοίκους. Κι εδώ οι παλιοί απόγονοι Αρκάδων, ασχολούνται με τη καλλιέργεια της ελιάς, σταφίδας και τη κτηνοτροφία.
Η ονομασία του χωριού, είναι αρχαία, πρόσφατα, όμως οι αποκαλύψεις μυκηναϊκών τάφων, αλλά κι άλλων ευρημάτων στη θέση Βίγγλα στο Καπλάνι, εξαγγέλλουν ίσως επεξήγηση κι επίλυση του μυστηρίου της αρχαίας Υάμειας που ίσως να βρίσκονται σ' αυτή την περιοχή.

ΑΚΡΙΤΟΧΩΡΙ

Συνεχίζοντας το μικρό οδοιπορικό μας μετά το χωριό Βασιλίτσι, συναντάμε το Ακριτοχώρι.
Το Ακριτοχώρι παλαιότερα ονομαζόταν Γρίζι, κράτησε όμως το γελαστό παραδοσιακό του πρόσωπο, τη πλατεία του, τα θεριεμένα αμπέλια και πλατάνια και φωλιάζει στις ανοιχτές φτερούγες πάνω στο Μαυροβούνι 303 εναπομείναντες κατοίκους. Αξιόμαχο το χωριό δέθηκε με τη περηφάνια των αγώνων του 1821 προσφέροντας στη πατρίδα αγωνιστές και ήρωες.

ΦΑΛΑΝΘΗ

Η Φαλάνθη με δύο οικισμούς το Χώμα τερό και το μικρό Μυστράκι ελκτική δύναμη συνοχής 352 κατοίκων. Απόδη μοι Αρκάδες μετά την απελευθέρωση, με ζήλο και φιλοπονία γονιμοποίησαν τη γεωφυσική αφθονία και πρόκοψαν στην καλλιέργεια ελιάς, σταφίδας και θερμοκηπίων.
Στο Μυστράκι, παραδοσιακοί πέτρινοι οικισμοί ρεμβάζουν πανόραμα κι ανα πολούν αίγλη και θρύλους.
Και στο μικρό χείμαρρο της Φαλάνθης ο ναΐσκος της Αγίας Πελαγίας με τα σκιερά πλα τάνια του και τις πηγές της διηγείται την ιστορία της.
Ενώ στο Χωματερό, Φύση, Θρησκεία κι Ιστορία ενσάρκωσαν μες στη μοναστική ρεματιά τη βυζαντινή Μονή Αγ. Θεοδώρων, που άνθισε παλιά και φαντάζει σήμερα.

ΚΑΠΛΑΝΙ

Σε απόσταση 12 χλμ. από την Κορώνη το Καπλάνι, πάνω στη Ζαρναούρα μαζί με το Ζιζάνι και τα Γαλέϊκα (το σημερινό εξοχικό) αριθμούν 297 κατοίκους.
Στο Παλιόκαστρο, η δεσπόζουσα τοπο θεσία προς τη θάλασσα και τα ερείπια μεσαιωνικών τοίχων, μαζί με τους μη ανεδεδειγμένους μυκηναϊκούς τάφους συσχετίζουν συντεχνία κάστρων Κορώνης - Μεθώνης και θα μπορούσαν να ξυπνήσουν το θρύλο, ότι παλιά, τα μεγάλα αυτά Κάστρα, συνδέοντο μαζί..-

~*** ΠΕΤΑΛΙΔΙ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ Δήμου Μεσσήνης :

Ξενοδοχεια στο πεταλιδι Hotels in Petalidi Alexandros Apartments Exit.gr

~ Ο Δήμος Πεταλιδίου ήταν δήμος του νομού Μεσσηνίας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Μεσσήνης. Βρισκόταν στη βορειοδυτική ακτή του Μεσσηνιακού κόλπου στο νότιο τμήμα του νομού. Ο δήμος αποτελούταν από 12 δημοτικά διαμερίσματα, καταλάμβανε έκταση 104,9 τ.χλμ. και είχε συνολικό πληθυσμό 3.601 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Έδρα του ήταν το Πεταλίδι.

~ ~** * ΜΕΛΙΓΑΛΑ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

~ Ο Μελιγαλάς είναι κωμόπολη του νομού Μεσσηνίας. Βρίσκεται στην περιοχή της Άνω Μεσσηνίας και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπορικό και αγροτικό κέντρο της περιοχής. Χτισμένο στον λόφο του Άι-Ηλιά, στην αριστερή όχθη του Παμίσου, σε εύφορη κοιλάδα. Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι πέτρινα. Συνδέεται με αμαξιτούς δρόμους με την Καλαμάτα, τη Μεγαλόπολη και τις περιοχές της Β. Μεσσηνίας, καθώς και με το σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου, διαθέτοντας σταθμό, του άλλοτε σιδηροδρόμου ΣΠΑΠ.
~ Αποτελεί έδρα του ομώνυμου δήμου όπου το 1928 αριθμούσε 2.279 κατοίκους και στην απογραφή του 2001 αριθμούσε 1.426 κατοίκους. Από το 1960 διέθετε πλήρες εξατάξιο γυμνάσιο, ειρηνοδικείο, αστυνομικό τμήμα, ταχυδρομείο, υποθηκοφυλακείο και δημοτικά σχολεία.
Εκκλησιαστικά αποτελεί ιδιαίτερη αρχιερατική περιφέρεια της Ιεράς Μητρόπολης Μεσσηνίας. Ο μητροπολιτικός ναός της πόλης είναι αφιερωμένος στο Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.
~

Δημοτικά Διαμερίσματα 11

Ανθούσα 153 κάτοικοι , Ζευγολατιό 466, Καλλιρρόη 335, Μαγούλα 139, Μελιγαλάς έδρα 1426 , Μίλα 82 , Νεοχώρι Ιθώμης 321, Πολίχνη 198 , Σκάλα 527 , Στενύκλαρος 78, Τσουκαλέικα 315. Σύνολο 4.040

Η πόλη του Μελιγαλά είναι μια πεδινή πόλη κτισμένη κατά την βυζαντινή περίοδο πάνω σε 7 λόφους και γύρω τους δεσπόζει μια όμορφη πεδιάδα που την περιτριγυρίζουν 40 περίπου χωριά. Από την Καλαμάτα απέχει 24 χιλιόμετρα περίπου και 230 από την Αθήνα. Στην κορυφή του Προφήτη Ηλία βρίσκεται το ψηλότερο πέτρινο ρολόι Στην ευρύτερη περιοχή λειτουργούν κτηνοτροφικές μονάδες και η βιομηχανική περιοχή. Εδώ βρίσκεται και η "πηγάδα" Στο Δ.Δ Μήλα που βρίσκεται 3 χιλιόμετρα πάνω από το χωριό Βασιλικό στην τοποθεσία Ραμοβούνι είναι ο τόπος που γεννήθηκε ο Γέρος του Μοριά , ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης , λίγα μέτρα από την προτομή του στρτηλάτη ένα παλιό εκκλησάκι που κάτω από αυτό αυλίζει μια πηγή, προσυπογράφει το ιστορικό αυτό γεγονός. Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμοβούνι στις 3 Απριλίου 1770

Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.-- Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και (β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.- *Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44). -- * Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4). - Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

~* Η συνέχεια του άρθρου: http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/i-mayri-pigada-toy-meligala

~* ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ: ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ. ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΗΣ ΜΕΡΟΠΗΣ.

~ Η μάχη του Μελιγαλά : η ΠΗΓΑΔΑ : http://youtu.be/2e7k48feOzY ,

~* Η ΚΑΤΩ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΟΥΛΚΑΝΟΥ
Στο διπλανό από την Ιθώμη όρος Εύα,υπήρχε Μονή εικονολατρών αφιερωμένη στον Άγιο Βασίλειο και στην οποία είχε βρεθεί σκαλιστή,επάνω σε μάρμαρο,εικόνα της Παναγίας.Η Μονή αυτή υπήρξε το πρώτο μοναστήρι της περιοχής. H Mονή Bουλκάνου, που τιμάται στο όνομα της Kοιμήσεως της Θεοτόκου(15 Αυγούστου), είναι κτισμένη στην κορφή του όρους Iθώμη, εκεί που βρισκόταν στην αρχαιότητα το Ιερό του Iθωμάτα Δία. Kατά την παράδοση, η ίδρυσή της αποδίδεται σε μοναχούς που κατέφυγαν εκεί για να γλυτώσουν από τους εικονομάχους το έτος 725, επί Λέοντος Iσαύρου. Mια άλλη παράδοση, που ανάγει την κτίση της Mονής στα χρόνια του Aνδρονίκου Παλαιολόγου, αναφέρει ότι η ανέγερση της μονής στην τοποθεσία αυτή αποδίδεται στην αυτοκράτειρα Ανδρονίκου. H εικόνα της Θεοτόκου που έχει διασωθεί ως σήμερα και είναι θαυματουργή, φέρει την επιγραφή ''η Oδηγήτρα επονομαζομένη εν τω όρει Bουλκάνω'' και αποδίδεται στον Aπόστολο Λουκά. Tο 1638 το Kαθολικό της Mονής ιστορήθηκε με τοιχογραφίες των αδελφών Δημητρίου και Γεωργίου Mόσχου, ονομαστούς αγιογράφους από το Nαύπλιο. Tο όνομα Bουλκάνο ή Bουρκάνο απαντά για πρώτη φορά στο συναξάρι του Oσίου Nίκωνος του Mετανοείτε τον 10 ο αιώνα. Σύμφωνα με μια μαρτυρία ''ο Δίας έκτισε χώραν και κάστρον, την έλεγαν Bελκίαν, όπερ ένε και φαίνεται εις το Bουρκάνον χαλασμένον'' (Σ. Λάμπρος, N. Eλληνομνήμων 3, 1906, 140). H Mονή στα σωζόμενα σιγίλλιά της φέρει τα ονόματα Δορκάνου (1583), Bουρκάνου (1630) και Bουλκάνου (1769 και 1798). Στις 5 Mαρτίου 1625 οι πατέρες μοναχοί, ''μή υποφέροντες εις το καθολικόν'' της Mονής Bουλκάνου, προφανώς λόγω των δυσχεριών πρόσβασης, ύδρευσης και διαμονής στην κορφή του βουνού, αγόρασαν από τον ''μπαμπά του Mεμεταγά Eφέντη'' της Aνδρούσας, για δέκα χιλιάδες πεντακόσια γρόσια, μια μεγάλη επίπεδη τοποθεσία στη θέση ενός έρημου χωριού, κοντά σε μάνα νερού, για να ιδρύσουν εκεί τη Nέα Mονή Bουλκάνου. Tο έρημο χωριό έφερε το Αλβανικό όνομα Tζέμη ή Tζούμη και βρισκόταν ανατολικά από τον Άγιο Bασίλειο.-
~ TO IEΡΟ ΤΟΥ ΙΘΩΜΑΤΑ ΔΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΙΘΩΜΗΣ(802 μ.)Το Ιερό του Ιθωμάτα Διός στην υψηλότερη κορυφή της Ιθώμης,όπου ήταν και η ακρόπολη, είναι χτισμένο το παλιό μοναστήρι του Βουλκάνου. Ανατολικότερα σώζονται θεμέλια από το Ιερό του Ιθωμάτα Διός.- ~ ~ Το χάλκινο πόδι αναθηματικού τρίποδα που βρέθηκε κοντά στο μοναστήρι δείχνει ότι η λατρεία του Ιθωμάτα ανάγεται στη γεωμετρική τουλάχιστον περίοδο. Κατά το Παυσανία (4.31.2), τα παλιά χρόνια οργάνωναν και αγώνα μουσικής(Θάμυρις;), όπως μπορεί κανείς να συμπεράνει από τους στίχους του Ευμήλου, ποιητή του 6ου αιώνα π.Χ.( Τι ο Ιθωμάτας την είχε μέσα στην καρδιά του, την μούσα που έχει αμόλυντη την λύρα της και ελεύθερα τα κύμβαλά της)Η λειτουργία επομένως του Ιερού πολύ πριν από την ίδρυση της Μεσσήνης το 369 π.Χ. πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Το απεικονιζόμενο σε νομίσματα της Μεσσήνης άγαλμα του Διός με κεραυνό στο δεξί χέρι και αετό στο προεκτεινόμενο αριστερό πόδι,αποδίδει τη μορφή του Ιθωμάτα. Ο ετήσιος επώνυμος ιερέας φύλαγε στο σπίτι του το άγαλμα του Διός-παιδιού. Φαίνεται ότι ο τύπος του κεραυνοβολούντος Διός αποτελούσε το λατρευτικό άγαλμα, ενώ το μικρό άγαλμα του Διός παιδιού, που είχε φιλοτεχνήσει ο γλύπτης Αγελάδας (τέλος 6ου-αρχές 5ου αιώνα π.Χ.) για τους Μεσσήνιους της Ναυπάκτου, μεταφέρθηκε στο Ιερό από τους επαναπατρισμένους Μεσσήνιους το 369 π.Χ.Το άγαλμα αυτό βρέθηκε από τους μοναχούς κατά την ανέγερση της άνω Ιεράς Μονής Βουλκάνου το 625 μ.Χ.Εφυλάσσετο δε με μεγάλη μυστικότητα ανά τους αιώνες από τους μοναχούς,όπου κατά την παράδοση το παρελάμβανε για φύλαξη ο νεότερος έως τα βαθιά του γεράματα και στη συνέχεια το παρέδιδε σε νεότερο κ.ο.καθ'εξής.Έως την δεκαετία του '70 το αγαλματάκι αυτό διεσώζετο στην κάτω Ιερά Μονή Βουλκάνου.Ο Μεσσήνιος στρατηγός Αριστομένης θυσίασε κατά την παράδοση για τον Ιθωμάτα τριακόσιους αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων και τον βασιλιά των Λακεδαιμονίων Θεόπομπο (Κλήμης, Προτρεπτικός). Η ανθρωποθυσία αυτή φέρνει στο νου ανάλογες θυσίες που γίνονταν για τον Λύκαιο Δία στην Αρκαδία. Προς τιμήν του Iθωμάτα τελούνταν αγώνες,τα Ιθωμαία, των οποίων την οργάνωση αναλάμβαναν αγωνοθέτες. Χώρος τέλεσης τους ήταν το Στάδιο.

~** ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

Η Κυπαρισσία είναι είναι η τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Μεσσηνίας, μετά την πρωτεύουσα του νομού την Καλαμάτα και την Μεσσήνη.
Στην τελευταία απογραφή πληθυσμού που έγινε το 2011 είχε 8.877 κατοίκους
Είναι χτισμένη σε αμφιθεατρική θέση - απλώνεται από τους πρόποδες του όρους Αιγάλεω, επίσης γνωστό με το όνομα "Ψυχρό", έως τα νερά του Ιονίου. Είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Τριφυλίας και έδρα του ομώνυμου Δήμου. Απέχει 255 χλμ. ΝΔ από την Αθήνα, 63 χιλιόμετρα Ν. από τον Πύργο Ηλείας, 100 χλμ. ΝΔ από την Τρίπολη, 67 χλμ ΒΔ. από την Καλαμάτα και 74 χλμ. Β. από την Μεθώνη.
Η ιστορία της είναι πολύ μεγάλη και συμβαδίζει με αυτήν της Πελοποννήσου. Το ξεκίνημά της χάνεται στα βάθη της προϊστορίας. Κατά τα ομηρικά χρόνια η Κυπαρισσία ονομαζόταν "Κυπαρισσίεντας" και ανήκε στο βασίλειο της Πύλου, του βασιλιά Νέστορα. Μάλιστα στον Τρωικό Πόλεμο ο Κυπαρισσίεντας απέστειλε 11 πλοία υπό τη διοίκηση του Νέστορα, σύμφωνα με τον Όμηρο. Αργότερα η περιοχή υποδουλώθηκε στους Σπαρτιάτες μαζί με την υπόλοιπη Μεσσηνία. Ο Κυπαρισσίεντας ήταν μια ακμάζουσα πολιτισμικά, οικονομικά και εμπορικά πόλη. Μάλιστα το 199 π.Χ. έκοψε δικό του νόμισμα. Πολλοί ενδιαφέρθηκαν για τη στρατηγική θέση της πόλης ανά τους αιώνες: Στη θέση της αρχαίας Ακρόπολης χτίστηκε κάστρο κατά τα Βυζαντινά χρόνια (χαρακτηριστικά ο ένας πύργος έμεινε γνωστός ως "πύργος του Ιουστινιανού"), στη συνέχεια οι Τούρκοι και Φράγκοι κατακτητές ανακατασκεύασαν το φρούριο κάνοντας τις απαραίτητες προσθήκες δίνοντας του τη σημερινή του μορφή. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η Αρκαδιά, όπως ονομαζόταν το Μεσαίωνα η Κυπαρισσία, είχε προνομιούχο θέση ως εμπορικό κέντρο της περιοχής και το κάστρο της στελέχωνε φρουρά 300 Αλγερινών. Το σημερινό της όνομα οφείλεται στον Όθωνα. Στην Κυπαρισσία ανακαλύφθηκαν τάφοι της Κλασικής και Ρωμαϊκής εποχής, ενώ στην κορυφή του όρους Ψυχρό υπάρχει Φράγκικο Κάστρο.
~ Τ' όνομά της, η Κυπαρισσία τ' οφείλει κατ' άλλους μεν στα πολλά κυπαρίσσια, που σαν δάση την γυρώζωναν στη χαραυγή της ιστορίας της, κατ' άλλους σε στον Κυπάρισσο. Αυτός ήταν γιος του Μινύα.
Ο μύθος πάντα, θέλει τον Κυπάρισσο, καλό κυνηγό και φίλο του θεού της μουσικής και του φωτός, του Απόλλωνος. Κάποτε στο κυνήγι του, σκότωσε ένα ελάφι. Και από τότε, μελαγχόλησε. Πριν να πεθάνει, τον λυπήθηκαν οι θεοί και άκουσαν τις παρακλήσεις του. Τον έκαναν κυπαρίσσι. Και πολλά ήταν τα κυπαρίσσια την εποχή εκείνη στην Κυπαρισσία, στην πόλη δηλαδή που λατρευόταν ο θεός - φίλος του Κυπάρισσου, ο Απόλλων.^[1]
Στην Κυπαρισσία, λατρευόταν τότε πλην του Απόλλωνος και η θεά της σοφίας, η Αθηνά. Η λατρευόμενη μάλιστα στην Κυπαρισσία Αθηνά, είχε και την επωνυμία "Κυπάρισσος" ή "Κυπαρίσσια" Αθηνά, της οποίας μάλιστα ο ναός βρισκόταν στη θέση του σημερινού ναού της Αγίας Τριάδας (λέγεται ότι η Αγία Τράπεζα του Ιερού Ναού στηρίζεται πάνω στα απομεινάρια μιας κολόνας του αρχαίου). Και ο ναός του Απόλλωνος, πρέπει να ήταν εκεί που είναι σήμερα το παλαιοκτισμένο εκκλησάκι του καβαλάρη Αη-Γιώργη, κοντά στην είσοδο του σιδηροδρομικού σταθμού. Επίσης λατρευόταν και ο θεός Διόνυσος.
Αναζητώντας τις ρίζες, βρίσκουμε τις πρώτες αναφορές για την Κυπαρισσία στους στίχους του Ομήρου. Ακόμα ο μεγάλος ταξιδευτής και γεωγράφος της αρχαιότητας Παυσανίας πέρασε από τον Κυπαρισσίεντα και έκανε αναφορές, μεταξύ άλλων και στη Διονυσιάδα πηγή (σημερινό Αη Λαγούδη), στην παραλία της πόλης.
...Οἳ δὲ Πύλον τ' ἐνέμοντο καὶ Ἀρήνην ἐρατεινὴν καὶ Θρύον Ἀλφειοῖο πόρον καὶ ἐΰκτιτον Αἰπὺ καὶ Κυπαρισσήεντα καὶ Ἀμφιγένειαν ἔναιον καὶ Πτελεὸν καὶ Ἕλος καὶ Δώριον, ἔνθά τε Μοῦσαι ἀντόμεναι Θάμυριν τὸν Θρήϊκα παῦσαν ἀοιδῆς Οἰχαλίηθεν ἰόντα παρ' Εὐρύτου Οἰχαλιῆος·...

~ Η Κυπαρισσία έχει άριστη ρυμοτομία και διαθέτει όλες τις ανέσεις μιας σύγχρονης πόλης. Είναι αγροτικό και εμπορικό κέντρο. Η πόλη είναι χωρισμένη στην παλαιά Άνω Πόλη - η οποία έχει κηρυχθεί παραδοσιακός διατηρητέος οικισμός - και στη Νέα (ή Κάτω) Πόλη, μία πρόσφατα χτισμένη περιοχή που φθάνει μέχρι την ακτή. Στην Άνω Πόλη υπάρχουν πολλά διάσπαρτα ιστορικά μνημεία που μαρτυρούν την ιστορία της, όπως το Κάστρο της Αρκαδιάς, η πλατεία της Αρκαδιάς με τον πλάτανο και τις Κρήνες στην είσοδο του κάστρου, τα Δημόσια Λουτρά (χαμάμ), τα καλντερίμια κ.α. Η Κάτω Πόλη είναι μία σύγχρονη πόλη με ελάχιστα παραδοσιακά στοιχεία.

~ Ο Δήμος Κυπαρισσίας με έδρα την Κυπαρισσία έχει 11 Δημοτικά Διαμερίσματα, τα οποία με τους αντίστοιχους πληθυσμούς τους είναι:
Κυπαρισσία: 5708 (οικισμοί: Μεμί, Μπλεμενιάνοι, Μύλοι, Ροντάκι, Τερψιθέα).-

~ Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011 η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΣ έχει 8.877 μόνιμους κατοίκους.
Καθίσταται έτσι και τυπικά η πολυπληθέστερη σε κόσμο πόλη του δήμου Τριφυλίας.
Ανεπίσημες δε εκδημήσεις αναφέρουν, ότι ο πληθυσμός αυτός κατά τους θερινούς μήνες διπλασιάζεται.
Επιβεβαιώνεται έτσι με τον καλύτερο τρόπο το ορθόν της επιλογής να γίνει η Κυπαρισσία η Έδρα του Δήμου Τριφυλίας και όχι κάποια άλλη πόλη, σύμφωνα με τις τοπικιστικές διαμάχες που είχαν συντελεστεί την περίοδο εκείνη.
Άλλες μεγάλες κωμοπόλεις του δήμου Τριφυλίας είναι οι Γαργαλιάνοι με 7.509 κατοίκους και τα Φιλιατρά με 6.783 κατοίκους.
Η έκταση του Δήμου είναι 101.018 στρέμματα. Το μεγαλύτερο μέρος των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του Δήμου καλύπτεται από ελαιώνες. Στις αμμουδιές του Κυπαρισσιακού Κόλπου, βρίσκεται ο δεύτερος - μετά τη Ζάκυνθο - βιότοπος αναπαραγωγής της θαλάσσιας χελώνας Caretta-Caretta.
~*** ΦΙΛΙΑΤΡΑ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

Τα Φιλιατρά είναι η πέμπτη σε πληθυσμό κωμοπόλη του Μεσσηνίας, μετά την πρωτεύουσα του νομού την Καλαμάτα την Μεσσήνη την Κυπαρισσία και τους Γαργαλιάνους. Στην τελευταία απογραφή πληθυσμού που έγινε το 2011 τα Φιλιατρά είχαν 6.783 κατοίκους.^[1] Βρίσκεται στη νότια και δυτική πλευρά του νομού, ανάμεσα στις δυο πόλεις την Κυπαρισσία και τους Γαργαλιάνους. Υπάγεται διοικητικά στην επαρχία Τριφυλίας.-
~* Το όνομα της πόλης προέρχεται κατά πολλούς από τα πολλά πηγάδια που υπήρχαν στην περιοχή πριν από αρκετά χρόνια (φιλιατρό σημαίνει το χείλος του πηγαδιού). Τα Φιλιατρά είναι η συνέχεια της αρχαίας πόλης με την ονομασία Εράνα. Στα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη άκμασε οικονομικά με την άνθιση του εμπορίου και την καλλιέργεια της σταφίδας καθώς και τις μεγάλες εξαγωγές της στην Ιταλία και γενικότερα στην Ευρώπη.
Ο μεγάλος και καταστροφικός σεισμός του 1896 που χτύπησε την περιοχή ισοπέδωσε σχεδόν την πόλη με αποτελέσματα καταστροφικά τόσο στην οικονομία, όσο και στην ευρύτερη ζωή της πόλης. Στο κέντρο των Φιλιατρών δεσπόζει η μεγάλη πλατεία με το βενετσιάνικο συντριβάνι του 19ου αιώνα.
Η κοινωνική σάτιρα Λάβετε θέσεις (1974) του Θόδωρου Μαραγκού εκτυλίσσεται εξολοκλήρου στα Φιλιατρά και παρουσιάζει τη σταδιακή ερήμωση της πόλης.
Το Μάιο του 2007 ξεκίνησε η γιορτή καρπουζιού Τριφυλίας η οποία το 2008 μετονομάστηκε σε γιορτή καρπουζιού Μεσσηνίας με έδρα τον Αγρίλη Φιλιατρών. Η έναρξη της γιορτής Καρπουζιού ξεκινά στα μέσα του Μαΐου με ημερίδα στο Βορρέειο πνευματικό κέντρο στα Φιλιατρά και ολοκληρώνεται στα μέσα του Ιουνίου στον Αγρίλη Φιλιατρών. Μια εξαιρετικά επιτυχημένη γιορτή η οποία συγκεντρώνει πλήθος κόσμους στις εκδηλώσεις της ενώ στον κόσμο προσφέρεται από τους αγροτικούς συλλόγους άφθονο δροσερό καρπούζι από την Τριφυλιακή γη.-
~* Τα Φιλιατρά διαθέτουν πολλά αξιοθέατα, με χαρακτηριστικότερο το ομοίωμα του πύργου του Άιφελ, που κοσμεί την βορειοδυτική είσοδο της πόλης. Πρόκειται για ένα ομοίωμα μικρών διαστάσεων που φιλοτεχνήθηκε τον περασμένο αιώνα με δαπάνη του ομογενούς καταγόμενου από τα Φιλιατρά ιατρού Χαράλαμπου Φουρναράκη.

~*** ΔΩΡΙΟΝ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

Ένα ακόμη όμορφο έργο του Συλλόγου Άνω Δωριτών "ΤΟ ΣΟΥΛΙΜΑ'' κοσμεί το χωριό μας. Συγκεκριμένα ένα πετρόχτιστο ημικυκλικό παγκάκι και ένα πέτρινο τραπέζι κατασκευάστηκαν το μήνα Μάρτιο στη θέση Βίγλα.Από εκεί μπορούμε να θαυμάσουμε το μεσσηνιακό κάμπο και τα χωριά του, να γαληνέψει η ψυχή μας και να ηρεμήσει το μυαλό μας.
Στις φωτογραφίες διακρίνονται Σουλιμαίοι που αγαπούν το χωριό, το στηρίζουν, κατοικούν σ' αυτό και του δίνουν ζωή.
~*

-Λίγο έξω και ανατολικά του σχολικού συγκροτήματος Δωρίου, με εξαιρετική θέα προς τον κάμπο και τα απέναντι βουνά, βρίσκεται το Ηρώο Εθνικής Αντίστασης. Είναι ο χώρος όπου οι Γερμανοί κατακτητές, τον Σεπτέμβρη 1943, εκτέλεσαν και έθαψαν σε τάφο, που προηγουμένως, ανάγκασαν να σκάψουν, τους:
Επαμεινώνδα και Σωτήρη Γκόγκα, ετών 28 και 20 αντίστοιχα, από τον οικισμό Κάκαβα, Καλού Νερού και τον Γρηγόρη Παναγιωτόπουλο, ετών 31, από το χωριό Σελά (πρώην Δήμου Αετού).
Το απέριττο μνημείο φτιάχτηκε σε χώρο 600 τ.μ, σε δυο ανισόπεδα επίπεδα και αποτελείται από την επιτύμβια πλάκα και τρεις μαρμάρινες στήλες, ύψους όρθιου ανδρός. Οι στήλες με κενό στο μέρος της καρδιάς, ενδεικτικό της άτρωτης ψυχής που φτερούγισε φεύγοντας, γέρνουν η μία προς την άλλη, όπως την στιγμή που οι ήρωες έπεφταν, διάτρητοι από τις σφαίρες. Πέρα από την έκφραση τιμής για τους παραπάνω νεκρούς, το μνημείο υπενθυμίζει την αγωνιστική συνέχεια της περιοχής μας από την εποχή της Παλιγγενεσίας και τους Εθνικούς Αγώνες, που ακολούθησαν, μέχρι σήμερα, με αποκορύφωμα την Εθνική Αντίσταση 1940-44, που, πυκνή σε πράξεις ηρωισμού, εξέφρασε το όραμα για το ξημέρωμα ενός καλλίτερου κόσμου, μέσα από ωδίνες που μας σημάδεψαν βαθιά.
Η ιδέα της Αντίστασης ξύπνησε αυτόματα από την πρώτη κιόλας ημέρα της Κατάκτησης. Δεν είναι τυχαίο, που πριν ακόμα καταλαγιάσει ο ορυμαγδός της Μάχης της Κρήτης, στις 31 Μαΐου 1940, δύο νεαρά παιδιά, ο Απόστολος Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος, χωρίς καμιά κατεύθυνση, ανέβηκαν στις 30 Μαΐου, στην Ακρόπολη και διακινδυνεύοντας τα πάντα, κατέβασαν τον μισερό σταυρό της ναζιστικής σημαίας, που μόλυνε τον ιερό βράχο.
Η ιδέα της αντίστασης είχε ήδη φωλιάσει στις ψυχές των αγωνιστών της Αλβανίας, που επέστρεφαν, αντικρίζοντας τους Γερμανούς, που είχαν προηγηθεί. Κουβαλούσαν μια πληγωμένη υπερηφάνεια για την Νίκη που τους έκλεψαν και για την Δικαιοσύνη που έλειψε.
Το οργανωμένο αντιστασιακό κίνημα, δεν άργησε να φουντώσει, πρώτα με τη μορφή μυστικών συναντήσεων, κάτω από τα μάτια των Γερμανών και των Ιταλών, που τους ακολούθησαν, και με έδρα το Κοπανάκι, είχαν αρχικά την ευθύνη της περιοχής μας.
Στο Δώριο εγκαταστάθηκε, στη συνέχεια, ένα γερμανικό τάγμα και για να διαμείνουν, ανάγκασαν τους ιδιοκτήτες των σπιτιών να ζήσουν σε καλύβια ή σε μεμονωμένα δωμάτια.
Προοδευτικά εκδηλώθηκαν στην περιοχή μας δυναμικότερες μορφές αντίστασης, όπως το συλλαλητήριο της 21ης Μαρτίου 1943, στο οποίο μετατράπηκε η λαϊκή αγορά του Κοπανακίου σε διαμαρτυρία για τη σχεδιαζόμενη επιστράτευση εργατών για τα εργοστάσια στη Γερμανία. Εκεί ακούστηκε από χιλιάδες στόματα, ο απαγορευμένος εθνικός μας ύμνος, μια ιαχή ελευθερίας και αστραπή στο κατοχικό σκοτάδι.
Στις 28 Μαρτίου 1943, οι Ιταλοί έπιασαν στον Αετό, τον ένοπλο αντάρτη Νίκο Λόντο, τον καταδίκασαν σε έκτακτο στρατοδικείο και τον τουφέκισαν αυθημερόν στο νεκροταφείο Κοπανακίου. Παλικάρι, μόλις 23 ετών. Ήταν το πρώτο σφαχτάρι στο βωμό της Λευτεριάς, που το μνημείο του, σαν εθνικό προσκύνημα, παραμένει άκτιστο ακόμα.
Στις 10 Μαΐου 1943 έγινε διάρρηξη των αποθηκών λαδιού και σταφίδας αντίστοιχα στο Δώριο και Κοπανάκι και διανεμήθηκαν στον κόσμο οι ποσότητες που είχαν δεσμευθεί για τις κατοχικές δυνάμεις.
Ήδη είχε δημιουργηθεί στην Ορεινή Τριφυλία και Ολυμπία, χάρις στο δυσπρόσιτο της περιοχής, το πρώτο ελεύθερο κομμάτι της σκλαβωμένης Ελλάδας.
Ανεξάρτητα από τα δραματικά γεγονότα που μεσολάβησαν εκεί, από την σύγκρουση των αντιστασιακών παρατάξεων με διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό και μεταπολεμικές επιδιώξεις (6 Αυγούστου 1943), το σίγουρο είναι πως ο κοινός πόθος που φλόγιζε τις καρδιές όλων ήταν το πάθος για την Ελευθερία και η αγάπη για την Πατρίδα.
Το αντιστασιακό φρόνημα είχε φουντώσει και οι ανοικτές συγκρούσεις με τους κατακτητές ήταν πλέον δεδομένες. Τέτοια ήταν και η περίπτωση της Μάχης του Αετού αφορμή για τον θάνατο των τριών μαρτύρων που τιμώνται στο Ηρώο Εθνικής Αντίστασης του Δωρίου.
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1943, ημέρα συνθηκολόγησης της Ιταλίας, μια ομάδα 14 ποδηλατιστών, στάλθηκε από το Δώριο στον Αετό με σκοπό την συγκέντρωση πληροφοριών για τη ρευστή κατάσταση που είχε προκύψει.
Τμήμα του ΕΛΑΣ είχε διανυκτερεύσει εκεί, καθοδόν προς την Κυπαρισσία, όπου αναμενόταν ότι οι αντιφασίστες Ιταλοί στρατιώτες είχαν σκοπό να αυτομολήσουν, παραδίδοντας και τον πολύτιμο για την Αντίσταση οπλισμό τους.
Η σύγκρουση, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν σχεδιασμένη, έγινε αναπόφευκτη υπό την πιεστική παρότρυνση των κατοίκων, που δεν συγχωρούσαν την παρουσία των Γερμανών στο χωριό τους. Θεώρησαν μάλιστα ως πράξη δειλίας της αποφυγή της σύγκρουσης.
Το γερμανικό τμήμα εξουδετερώθηκε, πλην ενός, που παρά το ότι ήταν τραυματίας, κατόρθωσε, σέρνοντας το ποδήλατο του, να φτάσει στο Δώριο και να εμφανιστεί κατά το μεσημέρι, στο χώρο μπροστά στο σιδηροδρομικό σταθμό όπου έπαιζαν αμέριμνα τα παιδιά.
Οι Γερμανοί περιέργως αγνοούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή την σύγκρουση στον Αετό. Η εμφάνιση του πληγωμένου στρατιώτη σήμανε ακαριαίο συναγερμό και για τους Γερμανούς που έσπευσαν να κλείσουν τις εξόδους του χωριού, και για τους κατοίκους, που γνωρίζοντας την τακτική των αντιποίνων, προσπάθησαν αμέσως να διαφύγουν προς την γενική κατεύθυνση των οικισμών του Σουλιμά, κρατώντας από το χέρι τα παιδιά και ό,τι άλλο μπορούσαν.
Οι εξάδελφοι Γκόγκα είχαν συλληφθεί λίγες μέρες πριν, ένοπλοι, κάπου στην περιοχή του χωριού τους και ήσαν υπό φρούρηση, σ’ ένα χάλασμα στο χώρο της σημερινής κεντρικής πλατείας του Δωρίου. Τους χρησιμοποιούσαν όμως και για αγγαρείες. Εκείνη την ημέρα είχαν πάρει τον Επαμεινώνδα, πολεμιστή της Αλβανίας, για να κάνει καθαριότητα κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του Δωρίου.
Καθώς ο κόσμος έφευγε σε κατάσταση αλλοφροσύνης, του είπαν με ξεφωνητά να δραπετεύσει αμέσως και να σωθεί. ‘Όμως αυτός καθυστέρησε προκειμένου να ειδοποιήσει και το συγκρατούμενο μικρότερο εξάδελφο του, τον Σωτήρη, σπουδαστή Διδασκαλείου, για τον οποίο ένιωθε υπεύθυνος.
Ήταν εκ μέρους του μια μεγαλειώδης επιλογή αλλά μοιραία και για τους δύο. Σε λίγη ώρα τους οδήγησαν δεμένους στο χώρο ακριβώς όπου είναι τώρα το Ηρώο και τους έβαλαν να σκάψουν ένα ξέβαθο λάκκο, πλάι στο αρδευτικό αυλάκι.
Το πολυβόλο ήταν στημένο 50 περίπου μέτρα πιο πίσω, προς την εκκλησία, κάτω από μια βελανιδιά που οι παλαιότεροι τη θυμόμαστε για πολλά χρόνια, ξεραμένο σκέλεθρο, ίσως από εκείνη την ημέρα.
Ο φριχτός ήχος αντήχησε στη γαλήνη του απογεύματος και το ειρηνικό τοπίο έγινε μάρτυρας της Ιερής Μετάστασης δύο ηρωικών ψυχών αλλά και ενός εγκλήματος, που, δυστυχώς, έμεινε ατιμώρητο από την ανθρώπινη Δικαιοσύνη.
Τους παράχωσαν τον ένα επάνω στον άλλο, ακήδευτους.
Το ίδιο σχεδόν σκηνικό επαναλήφθηκε είκοσι ημέρες αργότερα, με τον τρίτο των Μαρτύρων, τον Γρηγόρη Παναγιωτόπουλο πολεμιστή και αυτόν της Αλβανίας. Τον είχαν συλλάβει στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που έκαναν οι Γερμανοί στην περιοχή του χωριού Σελά, μετά την πυρπόληση του Αετού.
Ο κόσμος είχε επιστρέψει πάλι στο χωριό και ζωή είχε πάρει τον συνηθισμένο της ρυθμό κάτω από την παγερή παρουσία του εχθρού, που ένιωθε ήδη να νικιέται σ’ όλα τα μέτωπα.
Εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα, ακούστηκε μια μεμονωμένη ριπή πολυβόλου, που ξάφνιασε όλους γιατί οι ασκήσεις με όπλα γίνονταν μόνο τις πρωινές ώρες. Το επόμενο πρωί, ήταν πλάι στον διπλό τάφο, ένας ακόμα φρεσκοσκαμμένος σωρός από χώμα και κάτω βρισκόταν διπλωμένο πλαγιαστά το διάτρητο από σφαίρες σώμα.
Ο κόσμος ανατρίχιασε καθώς είδε κάνω από τις πράσινες φυστικιές που καλλιεργούσαμε τότε, ένα ματωμένο σύρσιμο μήκους πενήντα περίπου μέτρων. Φαίνεται ότι το παλικάρι προσπάθησε να δραπετεύσει και αφού τον πυροβόλησαν, τον έσυραν στο μικρό λάκκο που ο ίδιος είχε σκάψει.
Ένα περίπου χρόνο μετά οι Γερμανοί, ταπεινωμένοι, έφυγαν, σημαδεύοντας τη συλλογική μνήμη με τις πιο σκληρές και απάνθρωπες παραστάσεις αλλά και την ικανοποίηση ότι ο ελληνικός λαός είχε επιτελέσει το ιστορικό του χρέος.
Οι συγγενείς των νεκρών φρόντισαν, πολύ νωρίς, για την εκταφή και την μεταφορά των οστών στη γενέτειρα τους.
Οι τραγικές εσωτερικές περιπέτειες ευθύς μετά την απελευθέρωση και το πλήθος των θυμάτων από την περιοχή μας, ίσως να ήταν η αιτία που το περιστατικό της εκτέλεσης έχασε την αρχική του λάμψη και τον διαχρονικό συμβολισμό. Ήταν απλώς τρεις ακόμα απώλειες ανάμεσα σε πολλές άλλες που θρήνησε η περιοχή μας.
Το τοπίο ξαναπήρε την αρχική ειρηνική του όψη. Εν τω μεταξύ κτίσθηκε το σχολικό συγκρότημα του Γυμνασίου και Λυκείου και έγινε ενδιάμεσα το γήπεδο του ποδοσφαίρου.
Τα παιδιά ανήξερα ξεφώνιζαν και περπατούσαν στο χώρο των εκτελέσεων, αγνοώντας το τραγικό γεγονός που συνέβη εκεί πριν γεννηθούν και το συνταρακτικό συμβολισμό του αίματος, που είχε ποτίσει το χώμα όπου αμέριμνα έπαιζαν.
Τον Ιούλιο του 1988, πριν αρχίσει ο αναδασμός, υποβλήθηκε στην κοινότητα, γραπτή πρόταση για τη μνημειακή και γενικότερη αισθητική ανάδειξη του χώρου, σαν χρέος για τους Μάρτυρες Νεκρούς, αλλά και για να υπάρχει ένας ακόμα λόγος, για τους νεώτερους, να υπερηφανεύονται και να αγαπούν το χωριό μας.
Τελικά από τον αναδασμό προβλέφθηκαν μόνο 600m2 από τα δικαιώματα της Κοινότητας που ήσαν εντελώς ανεπαρκή για το προταθέν πάρκο-αλσύλλιο.
Το μνημείο στη σημερινή του μορφή κατασκευάστηκε από το Δήμο Δωρίου το 2004 σε σχέδια και με συμβολική αρχική προσφορά χρημάτων από ομάδα δημοτών.
Τα αποκαλυπτήρια με επιμνημόσυνη δέηση έγιναν στις 4 Νοεμβρίου του ιδίου έτους από τον τότε δήμαρχο Αντώνη Τάκη, με παρουσία πλήθους κόσμου και των σχολείων, καθώς και αντιπροσωπεία των Αρχών.
Συνδυάστηκαν με την απονομή τιμητικών διπλωμάτων ευγνωμοσύνης στους επιζώντες μαχητές του Έπους της Βορείου Ηπείρου, του οποίου η Εθνική Αντίσταση αποτελεί αδιάσπαστη φυσική συνέχεια.
Παρόντες ήσαν και οι συγγενείς των εκτελεσθέντων από τα Γκογκέικα και το Σελά. Πολύ συγκινητική ήταν η στιγμή που η κόρη του τρίτου από τους εκτελεσθέντες, κυρία Γεωργία Μπάκα- Παναγιωτοπούλου, πλημμύρισε με δάκρυα την επιτύμβια στήλη του πατέρα της που την άφησε ορφανή πριν ακόμα γεννηθεί.
Σ’ όλη την διάρκεια της τελετής ακουγόταν στο μεγάφωνο η μουσική από το έργο «Μαουτχάουζεν» των Θεοδωράκη και Καμπανέλη, εμπνευσμένο από την φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Έκτοτε καθιερώθηκε να γίνεται κάθε χρόνο, στις 27 Οκτωβρίου , στο χώρο του μνημείου η γιορτή της σημαίας και απόδοση Τιμής στην Εθνική Αντίσταση με κατάθεση στεφάνων και απαγγελίες ποιημάτων από τα σχολεία.
Σαν συμπλήρωμα των παραπάνω δεν θα ήταν άσχετο να ξαναθυμηθούμε το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, που εκφράζει πολύ βαθιά το πνεύμα της Εθνικής Αντίστασης, με τη φωνή των διακοσίων Μαρτύρων που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή.
Από το ποίημα αυτό προέρχεται και το επιτύμβιο επίγραμμα του μνημείου.- Σκοπευτήριο Καισαριανής
(Μιλούν οι πεσόντες αγωνιστές της Αντίστασης) - «Εδώ πέσαμε παιδιά του Λαού. Γνωρίζετε γιατί.
Γυμνοί, κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες
Η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.
Είδατε τα πουλιά που πέταξαν, αντίθετα στις σφαίρες,
Αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον.
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουν στο μέλλον.
Εμείς μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα.
Μόνον, θυμηθείτε το:
Αν η ελευθερία δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας
Εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γειά σας.» Γιάννης Ρίτσος Χρήστος Α. Τάκης
Πίνδου 122 –Παπάγος- Τ.Κ. 15669Τηλ, 210 6531322- 6956293731

*** ΟΙΧΑΛΙΑ Ν. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ :

http://meropitopik.blogspot.com/2009/03/blog-post_9121.html

~* Ο Δήμος Οιχαλίας του προγράμματος Καποδίστριας ήταν δήμος που λειτούργησε την περίοδο 1999-2010. Συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση των παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Το 2010 καταργήθηκε και εντάχθηκε στον νέο διευρυμένο δήμο Οιχαλίας. Ο δήμος πήρε το όνομά του από την αρχαία πόλη Οιχαλία που βρισκόταν στην περιοχή. Καταλάμβανε έκταση 59.060 στρεμμάτων και είχε (πραγματικό) πληθυσμό 2.797 κατοίκους. Έδρα του ήταν η Μερόπη.
*** Τα 68 Χωριά της Άνω Μεσσηνίας :
~* 1. ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ. Βόρεια του νομού Μεσσηνίας υπάρχει ένα όμορφο και γραφικό χωριό το όνομα του είναι Άγιοι Θεόδωροι . Η απογραφή του 2001 έχει 59 κατοίκους. Το χωριό είναι κοντά στο Διαβολίτσι και σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.
2. ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ = ΤΑΚΑΙΪΚΑ. Ένα χωριό της Τριφυλίας και συγκεκριμένα του Δωρίου το οποίο μετά τη μετονομασία του Κάτω Σουλιμά σε Δώριο, πολλοί οικισμοί ανάμεσά τους και ο Αγ. Αθανάσιος δημιούργησαν ξεχωριστή κοινότητα με έδρα τον Άγιο Γεώργιο, από το 1927 μέχρι το 1939. Στη συνέχεια το 1998 ο Καποδιστριακός νόμος έκανε το Δώριο Δήμο και ο Αγιος Αθανάσιος όπως και άλλοι οικισμοί εντάχθηκαν στο Δήμο Δωρίου, για να έλθει το 2010 με το σχέδιο Καλλικράτης και να ενταχθούν στο Δήμο Οιχαλίας.
3. ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΩ ΔΩΡΙΟΥ. Στο Βορειοδυτικό άκρο της πεδιάδας του Δήμου Δωρίου και στους πρόποδες του βουνού Μάλιζα έχει χτιστεί, από πολλά χρόνια το χωριό Άγιος Γεώργιος. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 200 μέτρων, με το περίφημο κεφαλάρι του, την ομώνυμη εκκλησιά του και την ασφαλτοστρωμένη πλατεία του, απ’ όπου φεύγουν οι δρόμοι για Δώριο, Άνω Δώριο, Κοπανάκι, Χρυσοχώρι και Ψάρι. Τα σπίτια του είναι καινούργια και παλιά αλλά ανακαινισμένα και τα πιο πολλά είναι πέτρινα και σκεπασμένα με κεραμίδια. Ο τόπος του είναι πνιγμένος όλο το χρόνο στο πράσινο των δέντρων και των λουλουδιών.
Οι πρώτοι κάτοικοι - οικιστές - ήταν Σουλιμαίοι. Ρητά για τούτο μιλάει η τοπική παράδοση και οι ενδείξεις μας πείθουν γι’ αυτό. Ο Άι Γιώργης και οι συνοικισμοί του είναι η συνέχεια του Σουλιμά, του ιστορικού χωριού των Σουλιμοχωρίων που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο κατά την επανάσταση για την ελευθερία της πατρίδας.
Δύο δρόμοι οδηγούν ως το ιστορικό και πλούσιο σε φυσικές ομορφιές χωριό. Ο ένας από το Δώριο που απέχει 3 χιλιόμετρα και ο άλλος από το Κοπανάκι που απέχει 3,5 χιλιόμετρα. Ο δρόμος για το Κοπανάκι φτιάχτηκε από το Σουλιμαίο βουλευτή Δημήτριο Παπατσώρη το 1900, όταν αυτός μαζί με άλλους συγγενείς και συμπατριώτες του έχτισε τα πρώτα σπίτια στο Κάτω Κοπανάκι. Το γεγονός αυτό ο λαός το έκανε τραγούδι και το τραγουδούσε για πολλά χρόνια:
«Ρίξε δω πέρα μια ματιά Δημήτρη Παπατσώρη, και διάβα κάτω στα δεντρά, Πέρασε τον Άι Γιώργη. Τη φουστανέλα που φορείς τη φέρμελη στην πλάτη, το βήμα σου τ’ αρχοντικό χαράζει μονοπάτι. Εδώ όπου χωρίζουνε τα δυο μικρά τσιφλίκια άνοιξε και θεμελίωσε, φτιάξε καινούργια σπίτια. Ο νους σου δε γελάστηκε, ο στοχασμός σου μένει, η μοίρα η βαθυστόχαστη, το Κοπανάκι ‘φαίνει. Στο δρόμο που χαράξανε αργά τα βήματά σου, στον τόπο όπου βρίσκονται, τα έργα τα δικά σου. Τώρα στο λένε πέρδικες, στο λεν τα χελιδόνια, το Κοπανάκι απλώνεται και μεγαλώνει αιώνια». Σήμερα ο Αγ. Γεώργιος υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
4. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ = ΚΟΛΙΑΤΣΙ. Πρόκειται για ένα οικισμό του Άνω Δωρίου που έχει 30 περίπου οικογένειες. Είναι ένα από τα Σουλιμοχώρια της περιοχής. Από το χωριό αυτό καταγόταν ο τελευταίος πρωθυπουργός της χούντας Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Σήμερα υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας
5. AΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ. Μικρός οικισμός της Άνω Μέλπειας του σημερινού Δήμου Οιχαλίας
6. ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ = ΓΟΥΒΑΛΑΡΙΑ. Είναι χωριό με Αρβανίτικες ρίζες που εντάσσεται στα
Σουλιμοχώρια (Αρβανιτοχώρια του Α. Δωρίου) που κατοικούσαν οι Ντρέδες, υπερήφανη φυλή που αγάπησαν αυτόν τον τόπο και έδωσαν αγώνες για την απελευθέρωση του 1821. Σήμερα
ανήκει στον Δήμο Οιχαλίας. Το όνομα Άγ. Πέτρος το πήρε 1956.
7. ΑΓΡΙΛΟΒΟΥΝΟ. Χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας του σημερινού Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας. Το χωριό το κατοικούν 122 κάτοικοι.
8. ΑΓΡΙΛΙΑ, ΝΕΑ ΑΓΡΙΛΙΑ, Η Αγριλιά είναι ένα από τα ονομαστά Σουλιμοχώρια της Τριφυλίας, που πρωτοκατοικήθηκαν μεταξύ των ετών 1350-1430 από τους σκληροτράχηλους Ντρέδες, απογόνους των αρχαίων Ιλλυριών Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου.
Σήμερα δυστυχώς το παλιό χωριό είναι ακατοίκητο και ρημαγμένο. Δεν υπάρχει ζωή πλέον στο χωριό. Ακόμα όμως στέκουν όρθια τα σπίτια του. Τα περισσότερα είναι καλοφτιαγμένα με τον παραδοσιακό τρόπο και τα λιγότερα είναι χτισμένα πίσω από το 1700. Διασχίζοντας τα έρημα σοκάκια σφίγγεται η καρδιά σου από την ερημιά και την εγκατάλειψη.
Οι παλιοί κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό τους και κατέβηκαν κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή, δίπλα στο δρόμο που ενώνει το Κοπανάκι με το Καμάρι , στη θέση Σανοβά κι εκεί έχτισαν το καινούργιο χωριό τους, τη «Νέα Αγριλιά».
Η σημερινή Νέα Αγριλιά βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Μεσσηνίας, στην πρώην επαρχία Τριφυλίας, σε υψόμετρο 190 μέτρων και έχει 164 κατοίκους (απογραφή 2001). Απέχει 1600 μέτρα περίπου από το Κοπανάκι, όπου υπάρχουν όλα τα αγαθά του σύγχρονου πολιτισμού. Σήμερα μετά την καθιέρωση του σχεδίου Καλλικράτης, το χωριό υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας. Πηγή : http://goodras.tripod.com

9. ΑΛΛΑΓΗ. Είναι ένα μικρό χωριό από τα πρώτα που συναντάμε μπαίνοντας στη Μεσσηνία αφού βρίσκεται πάνω στην Εθνική Οδό Καλαμάτας - Τσακώνας. Στη διασταύρωση του χωριού, παραδοσιακά βρίσκονται οι ντόπιοι οι οποίοι όποτε και αν περάσετε θα βρείτε γουρουνοπούλα ψητή που είναι η σπεσιαλιτέ τους.Σήμερα ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας. 10.- ΑΜΠΕΛΙΩΝΑ. Η Αμπελιώνα είναι ορεινό χωριό της ορεινής Τριφυλίας. Το χωριό περιβάλλεται από απίστευτη φύση, με επίκεντρο το προστατευόμενο Καστανόδασος. Με μία βόλτα στο δάσος ηρεμείς αυτόματα και ξεχνάς την Αθήνα ή τα άλλα αστικά κέντρα, τις έγνοιες και το καυσαέριο. Το χωριό καθαυτό είναι εξαιρετικά φροντισμένο, με όμορφα σπίτια, καινούριους δρόμους, μέχρι και Κέντρο Υγείας με 2 μόνιμους γιατρούς. Βασικό σημείο συνάντησης στο χωριό είναι το Μαγαζάκι του Σπύρου, που είναι καφενείο, ταβερνάκι, παντοπωλείο και γενικώς στέκι, όλα σε ένα. Στην ευρύτερη περιοχή συναντά κανείς τον ποταμό Νέδα που είναι ο μοναδικός ποταμός με θηλυκό όνομα. Εκεί κοντά βρίσκεται και ο Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα. Στην Αμπελιώνα υπάρχει ένα πολύ ωραίος Ξενώνας της οικογένειας Αγγελόπουλου της Ξενοδοχειακής εταιρίας ALDEMAR.
11. ΑΜΦΙΘΕΑ ΑΝΩ & ΚΑΤΩ = ΚΛΕΣΟΥΡΑ. Το Κλέσουρα ή Αμφιθέα όπως λέγεται σήμερα, είναι χτισμένο στους πρόποδες του βουνού «Αι Λιας» σε υψόμετρο 476 μέτρων, απέναντι από τη δυτική πλευρά του βουνού «Κριοντέρι» και βλέπει την πεδιάδα της Κοπρινίτσας και του Δωρίου.
Η θέση δικαιώνει την ονομασία του χωριού, γιατί είναι η μοναδική διάβαση ανάμεσα στο πέρασμα των δύο βουνών που κλείνει τον ορεινό όγκο για τις περιοχές του Γκλιάτα και της Άνω Μεσσηνίας.
Το Κλέσουρα έχει ωραία θέα, ήπιο κλίμα και απέχει 2,7 περίπου χιλιόμετρα από το Δώριο. Έχει πολλά νερά και εύφορα χωράφια, περιβόλια, ελιές και αμπέλια.
Ανατολικά, επιβλητικό το βουνό του Αι Λια ντυμένο στο πράσινο από θάμνους και σφελάχτρια Η πρώτη του ονομασία ήταν «Κλεισωρία» δηλ. Κλεισούρα που σημαίνει στενή δίοδος ανάμεσα στα βουνά, οχυρή τοποθεσία.
Το Κλέσουρα έχει μεγάλη ιστορία όπως και τα άλλα Σουλιμοχώρια. Πρέπει να χτίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα με αρχές 15ου αιώνα με την εγκατάσταση εποίκων Αρβανιτών, των ονομαστών Ντρέδων. Φαίνεται όμως πως χτίστηκε μετά το Σουλιμά, πριν όμως από τα άλλα Σουλιμοχώρια.
Στις διάφορες απογραφές εμφανίζει τον εξής αριθμό κατοίκων: Έτος 1689 κάτ. 130, έτος 1700 κάτ. 73, έτος 1879 κάτ. 426, έτος 1889 κάτ. 484, έτος 1896 κάτ. 512, έτος 1907 κάτ. 517, έτος 1920 κάτ. 487, έτος 1928 κάτ. 539, έτος 1940 κάτ. 564, έτος 1951 κάτ. 497, έτος 1961 κάτ. 363. Άνω κ΄ Κάτω Αμφιθέα: έτος 1971 κάτ. 218, έτος 1981 κάτ. 129, έτος 1991 κάτ. 109, έτος 2001 κάτ. 112
Προτού ακόμα εγκατασταθούν στο Κλέσουρα οι Αλβανόφωνοι πληθυσμοί πρέπει οπωσδήποτε να υπήρχαν παλαιότεροι βυζαντινοί οικισμοί στην περιοχή του χωριού και το γεγονός αυτό μαρτυρείται από την ύπαρξη πολλών μεσαιωνικών ερειπίων. Η εγκατάσταση στη σημερινή του θέση κατά την παράδοση έγινε λίγα χρόνια προ της επανάστασης του 1821. Η αρχική του θέση πρέπει να ήταν το «Λουτρό». Για την περίοδο της Τουρκοκρατίας δεν υπάρχουν γραφτές ιστορικές μαρτυρίες για το χωριό. Πηγή : anodorio.blogspot.com

12. ΑΝΔΑΝΙΑ = ΣΑΝΔΑΝΙ. Πρόκειται για χωριό του σημερινού Δήμου Οιχαλίας που συστάθηκε σε κοινότητα το 1912 με την ονομασία κοινότητα Σανδανης ή Σανδανίου. Το 1919 πήρε το σημερινό όνομα Ανδανία .-
13. ΑΝΘΟΥΣΑ = ΖΕΖΑ ή ΔΕΡΕ (παλαιότερα)Το Ζέζα είναι Αλβανική λέξη και σημαίνει μαύρος από το χρώμα του χώματος της περιοχής. Η χωμένη στα άνθη και στους πορτοκαλεώνες της, Ανθούσα, στα ριζά της πρώτης τσούκας και στη σκιά του Βουλκάνου, απέχει μισή ώρα από την Καλαμάτα (2 χλμ. από Μελιγαλά και 32 από Καλαμάτα) και βρίσκεται σε υψόμετρο 120 μέτρων. Αρχικά το χωριό λεγόταν Δέρε και οι τρεις τσούκες του (λόφοι) λέγονταν λόφοι των Δερών. Εκεί έγιναν οι μάχες μεταξύ Μεσσηνίων και Σπαρτιατών. Αργότερα ονομάστηκε Ζέζα από τον Τούρκο Ζεζέ Αγά που είχε εκεί το κονάκι του. Το 1927, με το διάταγμα 4-11-1927 μετονομάστηκε σε Ανθούσα. Υπάρχει περιοχή που λέγεται Τούρκους, διότι εκεί κάποιος Κοράτσης σκότωσε για λόγους τιμής 5-6 Τούρκους. Σήμερα υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
14. ΑΝΩ ΒΑΣΙΛΙΚΟ = ΚΑΤΣΟΥΡΑ. Ένας οικισμός του Ανω Δωρίου (Σουλιμά) που εμφανίζεται από τα τέλη του 19ου αιώνα όταν έγινε και απογραφή, τότε αριθμούσε 178 κατοίκους που όμως συνεχώς οι κάτοικοι μειώνονται. Υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας
15. ΑΝΩ ΔΩΡΙΟ = ΣΟΥΛΙΜΑ. Το χωριό που μετονομάσθηκε το 1927, προέρχεται από τους 1600 Τσάμηδες και 200 γυναικόπαιδα που εγκαταστάθηκαν γύρω στο 1600 μχ στην ορεινή Τριφυλία. Οι σημερινοί κάτοικοι ποτέ δεν δέχθηκαν τη νέα ονομασία Ανω Δώριο και το αποκαλούν ακόμα και σήμερα Σουλιμά, όπως επίσης μέχρι και σήμερα ομιλούν την Αρβανίτικη διάλεκτο.
16. ΑΝΩ ΨΑΡΙ. ο Άνω Ψάρι είναι ένα από τα Σουλιμοχώρια της Τριφυλίας του νομού Μεσσηνίας. Η ιστορία του αρχίζει από πολύ παλιά, αριθμεί αιώνες. Είναι χτισμένο πάνω σε ένα πολύ εκτεταμένο οροπέδιο, ίσιο και ομαλό, που το ζώνουν χαμηλά βουνά -θαμνοσκέπαστα ως και δασωμένα. Το οροπέδιο αυτό θα μπορούσε να χωρέσει αρκετά σπίτια και να στεγάσει πολλές οικογένειες. Οι βρύσες με το άφθονο νερό δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για την εγκατάσταση κατοίκων. Από την άλλη, οι εύκολες στην καλλιέργεια πλαγιές και ο κάμπος με τα άφθονα νερά δημιουργούσαν προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας.
Το Άνω Ψάρι από απόσταση φάνταζε σαν κάστρο. Τα σπίτια του πύργοι Μανιάτικοι, απολιθωμένοι βιγλάτορες σ’ ένα χρέος που ξεπληρώθηκε πριν χρόνια .-

Η πρώτη εγκατάσταση των κατοίκων του έγινε το 1630. Σύμφωνα με την παράδοση οι πρώτοι κάτοικοι στο Άνω Ψάρι ήσαν οι οικογένειες των Κονταίων από το Σουλιμά και τωνΣγουραίων από την Ήπειρο. Για την ονομασία «Ψάρι» κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα από πού προήλθε. Κατά τον ιστορικό Κ. Σάθα (μνημεία της Ελληνικής ιστορίας) το χωριό Ψάρι είναι από εκείνα τα οποία φέρνουν το όνομα του Έλληνα ιδιοκτήτη τους. Ίσως όμως προέρχεται από το αρχαίο Οψάριον που σημαίνει σκληρός τόπος. Σήμερα το Άνω Ψάρι υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
17. ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΩΡΙΟΥ. Το έτος 1901 πέρασε το πρώτο τρένο των Σ.Π.Α.Π. και έγινε ο σταθμός. Με την πάροδο λίγων ετών κατέβηκαν από τα γύρω χωριά Μήλα, Σούλι, Άνω Βασιλικό και έγινε μικρό χωριό. Οι κάτοικοι αποφάσισαν να κτίσουν εκκλησία και με την βοήθεια του πατέρα μου με δωρεά οικοπέδου έκτισαν την Αγία Τριάδα την μικρή τότε Αγία Τριάδα, η οποία πήρε φωτιά από ξεχασμένα αναμμένα κεριά και καταστράφηκε. Το χωριό έκτισε τη νέα Αγία Τριάδα, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα.
Αυτό αναφέρεται στο vasiliko.gr
Μέχρι το 2010 το Βασιλικό ανήκε στο Δήμο Δωρίου, σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας. Το χωριό βρίσκεται επάνω στο δρόμο Τσακώνας καλού Νερού.
18. ΒΡΑΧΟΣ. Οικισμός της Κάτω Μέλπειας του σημερινού Δήμου Οιχαλίας με 13 κατοίκους.
19. ΒΡΥΣΟΥΛΑ = ΠΑΖΑΡΑΚΙ. Η Βρυσούλα είναι ένα μικρό χωριό των 13 κατοίκων του πρώην Δημ. Διαμερίσματος Αγριλόβουνου του επίσης πρώην Δήμου Ανδανίας, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
20. ΔΑΣΟΧΩΡΙ = ΛΥΚΟΥΡΕΣΙ. Μικρό όμορφο χωριό της Μεσσηνίας σκαρφαλωμένο σε καταπράσινη πλαγιά πάνω ακριβώς από το ναό της Αγίας Θεοδώρας. Η θέση του είναι απέναντι από το χωριό Βάστα. Η απόστασή του από την πόλη της Καλαμάτας είναι 53 χιλιόμετρατο Λυκουρέσι μετονομάσθηκε σε Δασοχώρι το 1927. Το 1928 είχε 218 κατοίκους, το 1940 234,το 1981 είχε 30 το 1991 είχε 39, το 2001 είχε 33 κατοίκους. Το χωριό υπαγόταν στο Δήμο Ανδανίας, ενώ σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.
21. ΔΕΣΥΛΛΑΣ Είναι χωρίο πλησίον του Διαβολιτσίου. Το όνομά του προέρχεται από τον οπλαρχηγό Δεσύλα. Σήμερα το χωριό έχει 200 μόνιμους κατοίκους, ενώ στην απογραφή του 2001. είχε 364 κατοίκους.
22. ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΙ Είναι χωριό της Άνω Μεσσηνίας και ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας. Το χωριό αυτό είναι η γενέτειρα του Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου. Εκεί μπορείτε να δείτε ένα θέατρο 300 περίπου θέσεων που είναι αφιερωμένο στη Σταθία Κωνσταντακοπούλου, μητέρας του καπετάν Βασίλη.

23. ΔΩΡΙΟ = ΚΑΤΩ ΣΟΥΛΙΜΑ. Το Δώριο είναι ένα από τα κεφαλοχώρια της ορεινής Τριφυλίας (υψ. 170 μ. κάτ. 1.139). Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομού Μεσσηνίας, στην πρώην επαρχία Τριφυλίας, στην κοιλάδα του Σουλιμά, 44 χλμ. ΒΔ της Καλαμάτας. Αποτελεί έδρα του ομώνυμου δήμου. Η παλιά ονομασία του ήταν Κάτω Σουλιμά.Η ιστορία του δεν είναι παλαιά, αφού δημιουργήθηκε το έτος 1900 από κατοίκους κυρίως του Σουλιμά και άλλων γειτονικών χωριών, οι οποίοι επέλεξαν την τοποθεσία αυτή επειδή εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Χάρη στην προνομιούχο αυτή θέση του το Δώριο σημείωσε αλματώδη πρόοδο, ώστε σήμερα να είναι ένα από τα πλέον αξιόλογα κεφαλοχώρια του νομού μας και να αποτελεί κέντρο μεγάλης εμπορικής και οικονομικής δραστηριότητας.
Το όνομα «Δώριον» κατά την αρχαιότητα αναφερόταν σαν πολιτεία και σαν βουνό. Βρισκόταν ανάμεσα στα χωριά Βασιλικό – Κόκλα – και Μάλθη. Η πρώτη αναφορά στο Δώριο γίνεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα.
Μετά τη δημιουργία του σχεδίου Καλλικράτης, το Δώριο υπήχθη στο Δήμο Οιχαλίας.
24. ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ Το Ζευγολατιό, στο μέσο του κάμπου της άνω Μεσσηνίας (4 χλμ. Β. του Μελιγαλά και 36 από Καλαμάτα) ανάμεσα στα δυο ποτάμια του Χάραδρα και Αμφίτα, με την χαρακτηριστική τρικέφαλη σιδηροδρομική γραμμή, βρίσκεται σε υψόμετρο 50 μέτρων. Το τοπωνύμιο έχει βυζαντινή προέλευση και προήλθε από το σύστημα εγγείου φορολογίας του Βυζαντινού κράτους, σύμφωνα με το οποίο η γη διαιρείται σε τεμάχια αξίας 1000 νομισματικών μονάδων, κάθε μία από τις οποίες έφερε το όνομα Ζευγάριον ή Ζευγολατείον. Σε αυτές τις μονάδες βασιζόταν το κράτος για να ορίσει την φορολογία των ιδιοκτητών των αναφερομένων περιοχών (όταν δεν πλήρωναν τους φόρους και η έκταση περνούσε σε άλλο ιδιοκτήτη, περνούσαν μαζί και όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτόν). Επί Ενετοκρατίας ήταν κέντρο εμπορίου.
25. ΗΛΕΚΤΡΑ. Χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας. Σήμερα υπάγεται στο Δήμου Οιχαλίας, με 213 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001.
26. ΗΛΕΚΤΡΑ = ΓΛΙΑΤΑ. Η Ηλέκτρα είναι ένα χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας, ενώ σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας. Το χωριό από Γλιάτα μετονομάσθηκε σε Ηλέκτρα το 1927.
27. . ΚΑΚΑΛΕΤΡΙ . Χωριό του τ. Δήμου Είρας, ενώ σήμερα, μετά το σχέδιο Καλλικράτης ο Δήμος Είρας υπήχθη στο Δήμο ΠΟιχαλίας. Εκεί κοντά είναι το φαράγκι του ποταμού Νέδα που είναι το μοναδικό ποτάμι στην Ελλάδα που έχει θηλυκό όνομα. Η Νέδα πηγάζει από το όρος Λύκαιο, ανάμεσα στα χωριά Κακαλέτρι και Πέτρα της ορεινής Μεσσηνίας, πολύ κοντά στην Ανδρίτσαινα. Τα νερά της ακολουθούν μία διαδρομή φυσικού πλούτου 32 χιλιομέτρων και καταλήγουν στο Ιόνιο, στη θέση Ελαία, λίγο έξω από την Κυπαρισσία.

28. ΚΑΛΛΙΡΟΗ = ΜΠΟΥΓΑ 8 χλμ. Βορειοδυτικά του Μελιγαλά και 32 από Καλαμάτα, αριστερά και δεξιά του δρόμου Κυπαρισσία-Τσακώνα, χωμένη στο πράσινο σε υψόμετρο 130 μέτρων, βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα χωριά της Μεσσηνίας, η Καλλιρόη. Ονομαζόταν αρχικά Μπούγα. Χτίστηκε 8 αιώνες πριν και το πρώτο σπίτι είχε σκεπή από πλάκες και κορμούς ασφάκας (δένδρο με στριφτό ξύλο που δεν σπάζει). Το 1928, με το διάταγμα υπ’αρ. Α 156/28 μετονομάστηκε σε Καλλιρόη, κατά μία εκδοχή από την καλή ροή του λαδιού της και κατά μία άλλη από την πηγή του χωριού Μουντρά που είχε καλή ροή. Με το όνομα Καλλιρόη άλλωστε, υπήρχε και πηγή της περιοχής στην αρχαιότητα. Από ανασκαφές το 1929, προκύπτει ότι οι Σπαρτιάτες είχαν εδώ φυλάκιο για να φορολογούν τους διερχόμενους, διότι ήταν διάβαση από την Ανατολική στην Δυτική Πελοπόννησο. Γι’ αυτό και οι Τούρκοι είχαν εκεί φρουρά και στρατό. Φαίνεται ότι η σημερινή Καλλιρόη βρίσκεται εκεί που άλλοτε υπήρχε η προέκταση της αρχαίας πόλης Ανδανίας (2600-2200 π.Χ.) Πηγή : Face Book Καλλιρόη (Μπούγα) Μεσσηνίας. Διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
29. ΚΑΛΥΒΙΑ. Τα Καλύβια είναι οικισμός του Δήμου Οιχαλίας
30. ΚΑΡΝΑΣΙ = ΤΣΟΡΩΤΑ. Ορεινό χωριό της Άνω Μεσσηνίας που είναι στα σύνορα με την Αρκαδία πολύ κοντά στην Αγ. Θεοδώρα. Το όναμά του το πήρε το 1927. Ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας και η απογραφή του 2001 έδειξε ότι στο Καρνάσι κατοικούν 201 κάτοικοι.
31. ΚΑΣΤΡΟ. Μικρός οικισμός που υπαγόταν στην κοινότητα Μίλα και είναι γνωστός από το Φράγκικο του Κάστρο Μίλα. Σήμερα έχει περί τους 10 κατοίκους και ανήκει στο νέο Δήμο Οιχαλίας.
32. ΚΑΤΣΑΡΟΥ O Κατσαρός ή "Κατσαρού" είναι χωριό του νομού Μεσσηνίας του Δήμου Οιχαλίας. Βρίσκεται στα ΝοτιοΔυτικά όρια του Δήμου. Η ονομασία του χωριού οφείλεται μάλλον σε ονομασία Τούρκου προύχοντα της περιοχής Η πρώτη επίσημη εμφάνιση του ονόματος βρίσκεται στο φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, αριθμός 80 (παράρτημα) της 28ης Δεκεμβρίου 1836. Βρίσκεται μέσα στον ενιαίο ελαιώνα της Άνω Μεσσηνίας που εκτείνεται Βορειοανατολικά του Νομού έως τα όρια αυτού με το Νομό Αρκαδίας και τις παρυφές της οροσειράς του Ταϋγέτου. Βασική ασχολία των κατοίκων του χωριού υπήρξε για πολλά χρόνια η καλλιέργεια της Ελιάς και η παραγωγή λαδιού. Αυτό μαρτυρά άλλωστε και η ύπαρξη παλαιών αλλά και σύγχρονων ελαιοτριβείων. Άλλες παραδοσιακές ασχολίες του χωριού υπήρξαν η καλλιέργεια του σύκου, της σταφίδας και η παραγωγή κρασιού. Στα προπολεμικά χρόνια υπήρξε και εκτεταμένη σηροτροφία πράγμα το οποίο μαρτυρά και ο μεγάλος αριθμός δέντρων μουριάς παντού γύρω και μέσα στον οικισμό. Έχει πρόσβαση μέσω τριών ασφαλτοστρωμένων επαρχιακών οδών από την Εθνική Οδό Τριπόλεως – Καλαμάτας. Η κεντρική του εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη των Αγίων Θεοδώρων ενώ πλήθος μικρών εκκλησιών και εξωκκλησιών βρίσκονται διάσπαρτα στην ευρύτερη περιοχή του χωριού. Η κεντρική, ευρύχωρη πλακοστρωμένη πλατεία του έχει πλήθος μαγαζιά (παντοπωλεία, κρεοπωλεία, καφενεία και ταβέρνες) ενώ λίγα χρόνια πριν θα εύρισκε κανείς αστυνομικό τμήμα, γραφείο τηλεπικοινωνιών και ταχυδρομικό αντιπρόσωπο. Σήμερα, η γεωργία στην ευρύτερη περιοχή έχει πολύ περιοριστεί και ελάχιστοι είναι οι επαγγελματίες αγρότες που διαμένουν στο χωριό. Οι περισσότεροι εκ των νέων δουλεύουν στις γύρω κωμοπόλεις (Μελιγαλά, Καλαμάτα, κλπ.) και πόλεις ενώ πολλοί επίσης εργάζονται στο εργοστάσιο της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη Στην επανάσταση του 1821, ο οπλαρχηγός Ιωάννης Καρακίτσος,καταγόμενος από το χωριό Κατσαρού, αναφέρεται ως ένας από τους πρωτεργάτες και ως ο πρώτος που άρχισε τις εχθροπραξίες έναντι των Τούρκων.
33. ΚΑΤΩ ΜΑΛΘΗ. Ένας μικρός οικισμός που για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε το 1951. Στη συνέχεια αποσπάσθηκε από την τότε κοινότητα Μάλθης και υπήχθη στον τότε κοινότητα Κόκλα, μέχρι που ήλθε το σχέδιο Καποδίστριας για να υπαχθεί στο Δήμο Δωρίου, μέχρι το 2010 όπου δημιουργήθηκε ο Δήμος Οιχαλίας στον οποίο σήμερα υπάγεται διοικητικά.
34. ΚΑΤΩ ΜΕΛΠΕΙΑ = (Γαλαζιον-Γαράτζα-Μπογάζι-Μέλπεια) Το χωριό μέχρι και το 2010 άνήκε στο Δήμο Ανδανίας με έδρα το Διαβολίτσι.332 κάτοικοι. Σήμερα ανήκει στον ευρύτερο Δήμο Οιχαλίας με πρωτεύουσα το Μελιγαλά.
35. ΚΕΝΤΡΙΚΟ = Κ. ΚΟΥΡΤΑΓΑ Το Κεντρικό ανήκε στον τ. δήμο Ανδανίας. Με την απογραφή του 2001 έχει πληθυσμό 98 κατοίκους και βρίσκεται σε υψόμετρο 80 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας. Το Κεντρικό είναι ένα από τα 14 δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Ανδανίας. Ο Δήμος Ανδανίας Βρίσκεται στο ΒΑ τμήμα του νομού Μεσσηνίας.
Το χωριό μετονομάστηκε σε Κεντρικόν στις 4/11/1927 (ΦΕΚ 306/1927), κατόπιν απόφασης της τότε κυβέρνησης να μετονομαστούν όλοι οι οικισμοί που είχαν τουρκόφωνα ονόματα. Το όνομα Κεντρικό επιλέχθηκε από τους κατοίκους με το σκεπτικό πως βρισκόταν στο κέντρο του βόρειου τμήματος της πεδιάδας της Στενυκλάρου. Μέχρι τότε ονομαζόταν Κάτω Κούρταγα ή το συνηθέστερο Κούρταγα. Άνω Κούρταγα ονομάζονταν τα Παραδείσια του Ν. Αρκαδίας.
Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες το χωριό προϋπήρχε της επανάστασης του 1821. Επίσης η επικρατούσα άποψη υποστηρίζει προς ονομάστηκε Κούρταγα από κάποιον Τούρκο αξιωματούχο, ίσως Αγά, στον οποίο πιθανώς άνηκε η γη που καταλαμβάνει σήμερα η κοινότητα. Αυτός ίσως να λεγόταν Κούρτ και να ήταν Αγάς ή να λεγόταν Κούρταγας και να είχε κάποιον άλλο τίτλο. Την άποψη αυτή ενισχύει το γεγονός πως η λέξη κουρτ στα τουρκικά σημαίνει λύκος, ενώ στη σημερινή Τουρκία υπάρχει το επώνυμο Κούρταγα (Kurtaga).
Σήμερα ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας.
36. ΚΟΚΛΑ = ΒΗΔΥΣΟΒΑ Το χωριό Κόκλας (κατ'άλλους Κόκλα) ανήκει στο Δήμο Δωρίου]
Μεσσηνίας και είναι το μικρότερο σε έκταση και πληθυσμό χωριό του συγκεκριμένου τοπικού διαμερίσματος. Ο μόνιμος πληθυσμός ανέρχεται περίπου στα 150-200 άτομα.
Παλαιότερα, το χωριό Κόκλας δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο μια έρημη έκταση, η οποία περιελάμβανε όμως δύο χάνια για τους ταξιδιώτες. Το κεντρικό χωριό βρισκόταν στην περιοχή Δροσοπηγή -σημερινός Βηδύσοβας-. Για άγνωστους ακόμα λόγους, οι κάτοικοι της Δροσοπηγής αναγκάστηκαν να "μεταναστεύσουν" και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα το χωριό. Η Δροσοπηγή διασώζεται και σήμερα.
37. ΚΟΥΒΕΛΑ. Είναι ένα πανέμορφο χωριό της ορεινής Μεσσηνίας του Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας με πλούσια βλάστηση και πολλά νερά, αφού είναι κοντά στη Νέδα. Προσφέρεται για πεζοπορίες, ποδηλασία και άλλα σπορ, Το Κούβελα είναι ένα από τα Αρβανιτοχώρια της Μεσσηνίας που υπαγόταν στα Σουλιμοχώρια και με ιστορία που ξεκινάει από πολύ παλιά. Το 14ο και 15ο αιώνα οι Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, έφτασαν και στην περιοχή του Κούβελα, με τη «φάρα» των Μπουαίων που θα διαφεντέψει την ορεινή Τριφυλία για 100 με 150 χρόνια. Στην αρχή εγκαταστάθηκαν στην τοποθεσία «Λιόπεσι», όπου και δημιούργησαν το ομώνυμο χωριό τους, σε υψόμετρο 900 μ. περίπου στη βόρεια πλευρά μιας κορυφής των Νομίων ορέων, του Κουβελαίϊκου Άι Λιά, του (κατά Παυσανία) Ελαίου όρους.
Η τοποθεσία αυτή, κατά τις πρώτες 10ετίες του 1900, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της, έγινε γνωστή με το όνομα Παλαιοχώρι και Χαλάσματα. Το χωριό Λιόπεσι ονομάσθηκε αργότερα Άνω Κούβελα, από κατοίκους του οποίου δημιούργησαν πιο κάτω, στην ίδια βόρεια πλευρά του Κουβελαίϊκου Άι Λιά το σημερινό χωριό Κούβελα.
38. ΚΥΨΕΛΗ. Είναι ένα ημιορεινό χωριό σε υψόμετρ 547 μ. του Δδ Κούβελα, του πρώην Δήμου Δωρίου. Πρόκειται για ένα ακόμα Σουλιμοχώρι των 91 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2001.Διοικητικά σήμερα η Κυψέλη υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.
39. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ = ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ. Το χωριό Κωνσταντίνοι (Υψόμετρο 160 μέτρα, 180 κάτοικοι), βρίσκεται στην ημιορεινή περιοχή του Νομού Μεσσηνίας γαντζωμένο για 400 περίπου χρόνια πάνω σε τέσσερις πανέμορφες βουνοπλαγιές. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του Νομού Μεσσηνίας, 37 χλμ. βορειοδυτικά της Καλαμάτας και υπάγεται διοικητικά στον πρώην δήμο Ανδανίας το σημερινό Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας. Τα περισσότερα σπίτια του χωρίου είναι πετρόχτιστα. Λαγγαδιανοί χτιστάδες έχουν βάλλει όλη την μαεστρία τους και τα έχουν χτίσει με μεράκι, που μαζί με την όμορφη τοποθεσία δημιουργούν μια υπέροχη εικόνα. Στο χωριό ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ στην εκκλησία υπάρχει η στήλη των ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΔΑΝΙΑΣ.
40. ΜΑΓΟΥΛΑ ΜΕΛΙΓΑΛΑ Παραμένει η ίδια ονομασία. Η Μαγούλα, είναι σλαβική λέξη άλλα η ετυμολογία της ανάγεται στην λατινική γλώσσα (magules-μάγουλο, μικρός λοφίσκος). Διοικητικά η Μαγούλα υπάγεται στο σημερινό Δήμο Οιχαλίας.
41. ΜΑΛΘΗ = ΜΠΟΝΤΙΑ. Σαν κοινότητα δημιουργήθηκε το 1912 με την κατάργηση του Δήμου Αετού, Το όνομα της τότε κοινότητας ήταν Μποντιά. Το 1927 ΄με την έναρξη των ανασκαφών του Αρχαίου Δωρίου μετονομάσθηκε σε κοινότητα Μάλθης. Σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.
42. ΜΑΛΤΑ Χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας και του σημερινού Δήμου Οιχαλίας.
43. ΜΑΝΔΡΑ. Χωριό του πρών Δήμου Ανδανίας και τωρινού Δήμου Οιχαλίας. Σε την απογραφή του 2001 το χωριό είχε 74 κατοίκους.
44. ΜΑΝΤΖΑΡΙ. Είναι χωριό πολύ κοντά στο Διαβολίτσι με 130 περίπου κατοίκους και σε υψόμετρο 83 μ. Σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.
45. MAΡINA. Οικισμός του Τδ Κακαλετρίου του πρώην Δήμου Είρας και νυν Δήμου Οιχαλίας. Οι κάτοικοί του στην απογραφή του 2001 ήταν 91.

46. ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ Μάλλον οικοδομήθηκε μεταξύ 1045-1100 και αναπτύχθηκε κυρίως το Μεσαίωνα. Στα χρόνια των Φράγκων και των Ενετών, άλλα και των Τούρκων ήταν σημαντική πολίχνη και μικρό εμπορικό κέντρο διακινήσεως των προϊόντων της πεδιάδας της Μεσσηνίας (μέχρι και σήμερα, γίνεται παζάρι στην κεντρική πλατεία του Δ.Δ. Μελιγαλά). Υπάρχουν καταγραφές του ονόματος ως εξής: το 1700 Meli-Gala, το 1704 και το 1805 Meligala, και το 1836 στην πρώτη επίσημη εμφάνιση των οικισμών του ελεύθερου κράτους, το Μελιγαλά είναι καταγεγραμμένο ως Μελιγαλάς. Έκτοτε, επικρατεί λανθασμένα ο τύπος σε ονομαστική πτώση. Ο Μελιγαλάς έδωσε έντονα το παρόν το 1821 και βοήθησε αργότερα στην αποκατάσταση της ομαλότητας, όπως γράφει στα απομνημονεύματά του ο Μακρυγιάννης. Τέλος ο Μελιγαλάς είναι γνωστός για την Πηγάδα που ήταν ένα γεγονός του εμφυλίου πολέμου μετά την απελευθέρωση από το Γερμανικό ζυγό. Σήμερα είναι η έδρα του νέου Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας.
47. ΜΙΛΑ. Χωριό της περιοχής Μελιγαλά και σήμερα Δ.δ. του νέου Δήμου Οιχαλίας. Σήμερα έχει περί τους 30 μόνιμους κατοίκους. Στο Δ.δ υπάγεται και το Ραμοβούνι γεννέτειρα του ήρωα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Επίσης από το χωριό αυτό καταγόταν ο Μαρίνος Μητραλέξης, ο οποίος έριξε στο Λαγκαδά Ιταλικό Αεροπλάνο στον πόλεμο του 1940.
48. ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΝ. Μικρό χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας και τώρα του Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας.
49. ΜΟΥΣΤΑ. Ενας ακόμη οικισμός του Δ.δ. Μερόπης του Δήμου Οιχαλίας. Κάθε χρόνο στις 2 Μαίου γίνεται πανηγύρι και στη Μούστα γιορτάζουν στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου.

Μπερέκλα
50. ΝΕΔΑ = ΜΠΕΡΕΚΛΑ. Η Νέδα Μεσσηνίας είναι χωριό της ορεινής Τριφυλίας του Νομού Μεσσηνίας. Ήταν έδρα του ομώνυμου Δημοτικού Διαμερίσματος και ανήκε διοικητικά στο Δήμο Είρας, ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας. Η Νέδα είναι κτισμένη στη νοτιοδυτική παρυφή του Λυκαίου όρους. Βρίσκεται κοντά στην Ανδρίτσαινα Ηλείας και στον Αρχαίο Ναό του Επικούριου Απόλλωνα. Παλιότερα το χωριό ονομαζόταν Μπέρεκλα, υποδηλώνοντας τη σλαβική καταγωγή των πρώτων κατοίκων του. Τη σημερινή του ονομασία την πήρε από τον ποταμό Νέδα, οι πηγές του οποίου βρίσκονται κοντά στο χωριό Πέτρα ενώ οι εκβολές του είναι στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Στο ταξίδι τους τα νερά της Νέδας διανύουν διαδρομή 32 χιλιομέτρων. Ήταν έδρα ομωνύμου κοινότητας με δημοτικό σχολείο που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1904.Ο πληθυσμός κατά την απογραφή του 2001 ήταν 210 κάτοικοι.-

. NEOΧΩΡΙ = ΝΙΧΩΡΙ. Το Νιοχώρι ή Νιχώρι της Ιθώμης, χτισμένο σε 60 μέτρα υψόμετρο, έχει πολλά που το κάνουν μοναδικό: από την μια μεριά την Ιθώμη (παλιό και νέο μοναστήρι Βουλκάνου) και από την άλλη το τρικέφαλο γεφύρι της προς Μελιγαλά-Νιοχώρι-Σαντάνι. Η λέξη Νεοχώριο σημαίνει ακριβώς το νέο χωριό, διότι το σημερινό χωριό προήλθε, μετά το 1821, από την συνένωση των περιοχών Μπέτσι και Γκολέμι και της περιοχής Βλαχογάλαρα. Στην είσοδο του χωριού από Μελιγαλά, το γεφύρι της Μαυριζούμενας (μνημείο υψηλής τέχνης) περιμένει την αξιοποίησή του. Χτισμένο τον 4ο π.Χ. αιώνα με 16-17 καμάρες (το παλαιότερο της Ελλάδας) είναι σύγχρονο των τειχών της Ιθώμης που έχτισε ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας. Μόλις το 1821 κρίθηκε διατηρητέο. Η ανακατασκευή του έγινε το 12ο ή 13ο αιώνα από τη χήρα του στρατηγού Μαυροζούμη. Ανακαινίστηκε πάνω στις αρχαίες τετραγωνικές βάσεις με 9 καμάρες. Στο υψηλότερο σχεδόν σημείο του χωριού, στέκει ετοιμόρροπο το πατρικό σπίτι της Μαρίας Κάλας. Αν και έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο από το 1998, περιμένει ακόμη την φροντίδα της πολιτείας.
Πηγή : www.meligala.gr
52.ΝΕΟΧΩΡΙ =ΝΗΧΩΡΙ. Είναι χωριό πλησίον του Μελιγαλά σε απόσατση περίπου 3-4 χιλιομέτρων. Εχει περίπου 200 κατοίκους και είναι Δ.δ του τέως Δήμου Μελιγαλά και νυν Δήμου Οιχαλίας.
53.ΠΑΡΑΠΟΥΓΚΙ = ΠΑΡΑΠΟΥΓΚΙ. Τα ωραία πράγματα και οι όμορφες στιγμές είναι δίπλα μας αλλά συνήθως δεν τα βλέπουμε και δεν τα εκτιμούμε. Από αυτό τον κανόνα, δυστυχώς δεν εξαιρείται κι ένα υπέροχο μέρος της Μεσσηνίας το Παραπούγκι.
Μέσα σ’ ένα καταπράσινο και ειδυλλιακό τοπίο γεμάτο δέντρα και αγριολούλουδα, εκατό περίπου μέτρα από τον κεντρικό δρόμο στο Παραπούγκι, ανάμεσα στο Διαβολίτσι και στο Δεσύλλα, βρίσκεται ένας μικρός παράδεισος στην κυριολεξία.
Το όμορφο πλακόστρωτο μονοπάτι, οδηγεί στις πηγές και στον μεγάλο καταρράκτη. Αξίζει να ειπωθεί ότι ο καταρράκτης βρίσκεται εντός ενός φυσικού κοιλώματος που μοιάζει με σπηλιά. Σύμφωνα με τους κατοίκους του χωριού, την άνοιξη και το καλοκαίρι, συγκεντρώνονται εκεί εκατοντάδες αηδόνια που μαζί με τους ήχους του νερού δημιουργούν μια μοναδική παραδείσια ατμόσφαιρα. Το Παραπούγκι σήμερα υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
Πηγή : meropitopik.blogspot.com

54. ΠΕΥΚΟ = ΜΠΑΛΑ. Το Πεύκο (πρώην Μπάλα) είναι μικρό ορεινό χωριό (υψ.520μ) του Νομού Μεσσηνίας του Δήμου Οιχαλίας. Πρώτη επίσημη γραπτή μαρτυρία του ονόματος «Μπάλα» υπάρχει στα Οθωμανικά Αρχεία που βρίσκονται στα Πρωθυπουργικά Αρχεία της Κωσταντινούπολης και εμφανίζουν το Μπάλα (Βala)το 1570 περίπου να έχει 3 σπίτια και να πληρώνει φόρο -χαράτσι- 801 άσπρα ( τούρκικο νόμισμα ). Επίσης αργότερα 200 περίπου χρόνια, στην απογραφή των Ενετών στα 1700 μ.χ αναγράφεται ως Βalla με 16 οικογένειες και 53 κατοίκους, ανήκε δε τότε στην επαρχία Λεονταρίου. Στη Γαλλική απογραφή του 1829-30 αναγράφεται επίσης ως Βalla με 85 κατοίκους. Πιθανόν οι πρώτοι κάτοικοι να εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του χωριού μετά το 1500 μ.χ δηλαδή μετά την πτώση του κάστρου του γαρδικίου ή Κάστρο της Ωριάς ή Κόκκαλα, στους Τούρκους (Μωάμεθ Β΄). Το κάστρο αυτό του οποίου ίχνη υπάρχουν και σήμερα βρίσκεται βόρεια του χωριού Πεύκου (πρώην Μπάλα) και σε απόσταση 5ΚΜ περίπου.
55. ΠΗΓΗ. Οικισμός της Άνω Μέλπειας με 22 κατοίκους, του σημερινού Δήμου Οιχαλίας.
56. ΠΛΑΤΑΝΑ. Οικισμός πλησίον του χωριού Κωνσταντίνοι. Του πρώην Δήμου Ανδανίας και σημερινού Δήμου Οιχαλίας, που έχει 17 κατοίκους.
57. ΠΟΛΙΧΝΗ 10 χλμ. Βορειοδυτικά του Μελιγαλά και 40 από την Καλαμάτα, δεσπόζει του αρχαίου «Στενυκλαρίου πεδίου», με μέσο σταθμικό υψόμετρο 90 μέτρα. Η Πολίχνη παρουσιάζει μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, αφού στην θέση της τοποθετείται το κέντρο της αρχαίας Ανδανίας. Το 1858 βρέθηκαν, στο κέντρο της Πολίχνης, δύο μεγάλες ενεπίγραφες πλάκες (εγράφησαν το 93 π.Χ.) και αναφέρουν τους ιερούς νόμους που διείπαν το τελετουργικό μέρος των «Καρνασίων Μυστηρίων». Οι αρχαιολόγοι ταυτίζουν την σημερινή πηγή του Διβαριού (κοντά στην Πολίχνη) με την πηγή πλησίον του αγάλματος εκ της οποίας «ύδωρ αναβλύζει» κατά τον Παυσανία. Η Μονή των Αγίων Ταξιαρχών βρίσκεται στον τόπο αρχαιότερης χριστιανικής εκκλησίας άλλα δεν είναι γνωστό πότε και από ποιόν χτίστηκε. Χρησίμευσε ως καταφύγιο των κατατρεγμένων από την Τουρκική εξουσία, ενώ κατά την επανάσταση του 1821 ως τόπος συνεδριάσεων και στρατηγείο των οπλαρχηγών του Ιερού Αγώνα. Στην ίδια περιοχή βρισκόταν το «Καρνάσιο Δάσος», τόπος εκτελέσεως των «Καρνασίων Μυστηρίων». Σήμερα η Πλύχνη είναι ένα μικρό χωριό, τόσο που δεν έχει ούτε ένα καφενείο. Ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας.
58. ΠΥΡΓΑΚΙ = ΡΑΧΗ ΣΚΕΦΕΡΗ. Ένα χωριό της Τριφυλίας και συγκεκριμένα του Δωρίου το οποίο μετά τη μετονομασία του Κάτω Σουλιμά σε Δώριο, πολλοί οικισμοί ανάμεσά τους και το Πυργάκι δημιούργησαν ξεχωριστή κοινότητα με έδρα τον Άγιο Γεώργιο, από το 1927 μέχρι το 1939. Στη συνέχεια το 1998 ο Καποδιστριακός νόμος έκανε το Δώριο Δήμο και όλοι αυτοί οι οικισμοί ενταχθηκαν στο Δήμο Δωρίου, για να έλθει το 2010 με το σχέδιο Καλλικράτης και να ενταχθούν στο Δήμο Οιχαλίας

59. ΣΚΑΛΑ = ΠΑΛΟΥΚΟΡΑΧΗ Το παλιό ιστορικό κεφαλοχώρι της Άνω Μεσσηνίας, που σήμερα είναι ένα από τα δευτερεύοντα χωριά της Μεσσηνίας, από απόψεως πληθυσμού, κοινωνικής ζωής και πλουτοπαραγωγής, ήταν μια από τις σημαντικότερες κωμοπόλεις (κεφαλοχώρι) λόγω τοπογραφικής θέσεως και ως έδρα Κατσάμπαση περιφέρειας. Βρίσκεται Νότια του Μελιγαλά (4 χλμ. και 24 από Καλαμάτα). Εικάζεται ότι στην θέση του χωριού υπήρχε αρχαίος κατοικήσιμος οικισμός, ο Ισθμός, ενώ ο Παυσανίας αναφέρει βασιλέα της Μεσσηνίας με το όνομα Ίσθμιος. Το χωριό με την ονομασία Σκάλα απαντάται κατά την Βενετοκρατία. Ο πρώτος οικισμός χτίστηκε κατά το 1700. Ανατολικά της Σκάλας (300 μέτρα από το χωριό) βρίσκεται η τραγική «Παλουκόραχη», τόπος που οι Τούρκοι ανασκολόπιζαν τους κλέφτες, ώστε ο ανελέητος θάνατός τους να σταματά κάθε φιλελεύθερη ιδέα. Πρώτη η Σκάλα ξεκίνησε την επανάσταση του 1821 όταν στις 22 Μαρτίου σκότωσαν τους Τούρκους φρουρούς της Σκάλας και συνέλαβαν τον ταχυδρόμο του Πασά της Τρίπολης, με αποτέλεσμα να μην συλλάβουν σημαντικούς Έλληνες και εμποδιστεί η επανάσταση. Η Σκάλα υπήρξε ο πρώτος σταθμός του εκστρατευτικού σώματος του Κολοκοτρώνη και του Παπαφλέσσα. Το 1825, στην Σκάλα εγκαταστάθηκε ο Κουντουριώτης (πρωθυπουργός) μαζί με τον Αλ. Μαυροκορδάτο, εκστρατεύοντας κατά του Ιμπραήμ. Είναι η γενέτειρα του πολιτικού και αντιπροέδρου της Γερουσίας Δημ. Αθ. Κάβουρα. Οι Γερμανοί (1941-1944) πυρπόλησαν και κατέστρεψαν 50 οικίες του χωριού, που διοικητικά υπάγεται στο σημερινό Δήμο Οιχαλίας.
60. ΣΚΛΗΡΟΥ = ΣΚΛΗΡΟ Σκληρού Μεσσηνίας 890 υψόμετρο στις ρίζες των βουνών κατσικόποδα, πυργάκι, ράχη. Είναι χωριό της ορεινής Τριφυλίας. Ανήκε στο Δήμο Είρας ενώ τώρα ανήκει στο νεοσυσταθέντα Δήμο Οιχαλίας.
61. ΣΤΕΝΥΚΛΑΡΟΣ = ΑΛΕΙΤΟΥΡΙ. Η Στενύκλαρος, το γνωστό μας Αλιτούρι, στο μέσω των όμορφων κοιλάδων του Αη Γιάννη και του Αγίου Πέτρου, από τα ωραιότερα μέρη της Μεσσηνίας και τα πρώτα στις προτιμήσεις των σχολικών εξορμήσεων, βρίσκεται ΒΔ και σε απόσταση 4χιλ. από τον Μελιγαλά (που είναι έδρα του Δήμου Οιχαλίας στον οποίο ανήκει διοικητικά) και έχει πληθυσμό 124 κατοίκους κατά την τελευταία απογραφή.
Έχει υψόμετρο 90μ. και έκταση 5τ.χιλ. με έδαφος πεδινό που καλύπτεται : 2200 στρέμματα καλλιεργήσιμα, 2700 βοσκότοποι και 200 στρέμματα σπίτια κτλ. Δυστυχώς αναξιοποίητη. Πρόσφατα μιστέρεψε η ατελείωτη πηγή του Αη Γιάννη και ένας φοίνικας στο κέντρο της πλατείας τσακίστηκε από κάποιον προφανώς βιαστικό οδηγό, πριν προλάβει να μεγαλώσει. Παράγει λάδι, καλαμπόκι, κηπευτικά και κριθάρι.
62. ΣΥΡΡΙΖΟΝ. Τo ΣΥΡΡΙΖΟ είναι ένα πανέμορφο χωριό της ορεινής Τριφυλίας. Ανήκε στον πρώην Δήμο Είρας το σημερινό Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας του Νομού Μεσσηνίας. Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι περί τους 25. Τα καλοκαίρια το χωριό αποκτά εξαιρετική κίνηση και οι κάτοικοι φτάνουν τους 100 και πλέον. Το χωριό είναι χτισμένο σύρριζα στους πρόποδες του όρους "ΤΕΤΡΑΖΙΟ" και γι’ αυτό ονομάσθηκε ΣΥΡΡΙΖΟ. Βρίσκεται επάνω στον επαρχιακό δρόμο που συνδέει το Διαβολίτσι με την Ανδρίτσαινα. Οι επισκέπτες για τον Επικούρρειο Απόλλωνα και το φαράγγι της Νέδας μπορούν να κάνουν μια στάση στο χωριό όπου και υπάρχουν καφέ και ταβέρνες. Το χωριό είναι πνιγμένο στο πράσινο (Πλατάνια, Μηλιές αφθονούν).
63. ΤΡΙΚΗ = ΤΟΣΚΕΣΙ. Είναι ένας οικισμός πλησίον της Μερόπης του σημερινού Δήμου Οιχαλίας.

64. ΤΣΟΥΚΑΛΕΪΚΑ = ΣΚΑΛΟΡΙΖΑ. Ή αλλιώς το μικρό Παρίσι όπως συνηθίζεται να λέγεται. Συνδυάζει βουνό αλλά και κάμπο και είναι εύκολα προσβάσιμο στον επισκέπτη, λόγω της θέσης του επί του δημοσίου δρόμου Καλαμάτας-Αθηνών. Βρίσκεται 6 χλμ. ΝΑ του Μελιγαλά και 24 από Καλαμάτα, σε υψόμετρο 100 μέτρων. Υπάρχουν ίχνη αρχαίας κατοίκησης (οχυρό τείχος, όστρακα). Κατά πάσα πιθανότητα πήραν το όνομα τους από τους πρώτους οικιστές, ονόματι Τσουκαλά. Οι πρώτοι οικιστές έφτιαξαν τα παλιά Τσουκαλαίικα πάνω στο βουνό Τρύπες. Από εκεί κατέβηκαν στην σημερινή θέση τους το 1800. Σήμερα διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
65. ΦΙΛΙΑ = ΔΟΓΑΤΖΗΔΕΣ Η πρώην κοινότητα Φίλια που το 1927 μετονομάσθηκε από Δογατζήδες σε φίλια. Σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.
66. ΧΑΛΚΙΑ. Το Χαλκιά είναι ορεινός οικισμός του νομού Μεσσηνίας χτισμένος σε υψόμετρο 660 μέτρων, βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του Τετραζίου όρους σε απόσταση 60 χιλιομέτρων ΒΔ της Καλαμάτας και 12,3 χιλιομέτρων από το Δώριο, στην πρώην επαρχία Τριφυλίας και συγκεκριμένα ανάμεσα στα χωριά Χρυσοχώρι και Κούβελα. Είναι ένα από τα Αρβανιτοχώρια της Τριφυλίας. Το χωρίο μας πήρε το όνομα του από μερικούς χαλκιάδες (σιδηρουργούς) που είχαν εγκατασταθεί κάτω και νότια από το σημερινό οικισμό, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Έφτιαχναν γεωργικά εργαλεία και άλλα σκεύη (χαλκώματα) και με την εγκατάστασή τους απέκτησαν περιουσία στο χωριό. Κάποια στιγμή υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το Χαλκιά αφήνοντας πίσω τους, στο χωριό, το όνομά τους.Το 1882 έγινε συνοικισμός του Δήμου Ηλέκτρας με πρωτεύουσα το Ψάρι.Το 1912 έγινε αυτόνομη κοινότητα, και από το έτος 1998 πάλι συνοικισμός του Δήμου Δωρίου. Σήμερα είναι ένας οικισμός του Δήμου Οιχαλίας με πρωτεύουσα το Μελιγαλά με 108 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001.-
67. ΧΡΥΣΟΧΩΡΙ = ΒΛΑΚΑ. Ένα αντιπροσωπευτικό χωριό της Άνω Μεσσηνίας της τ. Δήμου Δωρίου. Το Χρυσοχώρι το οποίο και απαντάται πρώτο στη διαδρομή από το κεφαλοχώρι Ψάρι προς Κούβελα διακρίνεται για τα πολλά και παλιά σπίτια του. Σπίτια με πέτρινους τοίχους και κεραμιδένιες στέγες που είναι καλοδιατηρημένα. Το χωριό έχει πολλά νερά για αυτό και λεγόταν «Βλάκα».
68. ΨΑΡΙ ΑΝΩ ΨΑΡΙ. Το Ψάρι είναι ένα από τα περίφημα Σουλιμοχώρια ή
Αρβανιτοχώρια της ορεινής Τριφυλίας που πρωτοκατοικήθηκαν από τους περίφημους Ντρέδες, απογόνους των πανάρχαιων Ιλλυριών Ελλήνων της Ηπείρου. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 220 μ. με ωραία θέα και ήπιο κλίμα και απέχει 5 περίπου χιλιόμετρα από το Δώριο. Η αρχική του θέση ήταν στο "Άνω Ψάρι", που στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε και οι κάτοικοί του κατέβηκαν 4 χιλιόμετρα πιο κάτω στα πεδινά και δημιούργησαν το ''Κάτω Ψάρι".Κατά τον ιστορικό Κ. Σάθα (Μνημεία Ελληνικής ιστορίας) το χωριό Ψάρι, είναι από εκείνα τα οποία φέρουν το όνομα του Έλληνα ιδιοκτήτη του. -

*** ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ :

** http://stamos-stamoskalsnsblogspotcom.blogspot.gr/2012/11/21-2012.html , Το αγιάζι της ενημέρωσης Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012 .-

~* * http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/blog-post_21.html ,

Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (1) .-

~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/blog-post_22.html , Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (2) .-
~** http://arfaramessiniasgreece.blogspot.gr/2012/11/22-2012.html , Το αγιάζι της ενημέρωσης Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012 .-
~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/3.html , Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ (3) .-
~** http://arfara-messinia-stamos.blogspot.gr/2012/11/a.html , Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2012 , AΘΛΗΤΙΚΗ παρουσίαση .-
~** http://snsarfara-stamos-dynami.blogspot.gr/2012/11/23-2012.html , Το αγιάζι της ενημέρωσης Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012 : ΚΑΛΟ Σ/Κ γιά όλους μας !!!
~ ~** http://vlasiosarfara.blogspot.gr/2012/11/4.html , Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2012 , ΜΕΝΟΥΜΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ (4) .-

~**

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΑΥΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΟΣΟΙ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΑΠΟ :

ΚΑΛΑΜΑΤΑ , ΑΣΠΡΟΧΩΜΑ, ΚΑΛΑΜΙ, ΑΝΤΙΚΑΛΑΜΟ, ΣΠΕΡΧΟΓΕΙΑ ,ΘΟΥΡΙΑ ,ΑΜΦΕΙΑ,ΜΙΚΡΟΜΑΝΗ ,ΠΟΛΙΑΝΗ, ΑΙΘΑΙΑ, ΑΙΠΕΙΑ, ΑΝΘΕΙΑ, ΑΡΙ ,ΑΜΜΟ, ΑΣΠΡΟΠΟΥΛΙΑ, ΑΡΙΟΧΩΡΙ, ΑΛΩΝΙΑ, ΑΝΕΜΟΜΥΛΟ, ΑΡΦΑΡΑ, ΠΛΑΤΥ, ΠΗΔΗΜΑ, ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΑΙΙΚΑ, ΤΣΟΥΚΑΛΑΙΙΚΑ, ΑΓΡΙΛΟ, ΑΓΙΟ ΦΛΩΡΟ, ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ , ΣΤΑΜΑΤΙΝΟΥ, ΒΡΩΜΟΒΡΥΣΗ, ΑΓΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ, ΜΕΛΙΓΑΛΑ, ΣΚΑΛΑ, ΣΤΕΝΥΚΛΑΡΟ, ΝΕΟΧΩΡΙ, ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ, ΜΑΓΟΥΛΑ, ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΙ, ΚΕΝΤΡΙΚΟ, ΜΑΤΖΑΡΙ, ΜΟΥΣΤΑ, ΑΛΛΑΓΗ, ΣΟΛΑΚΙ, ΟΙΧΑΛΙΑ, ΚΑΛΥΒΙΑ, ΣΙΑΜΟΥ, ΚΑΤΣΑΡΟΥ, ΛΟΥΤΡΟ, ΦΙΛΙΑ, ΣΟΥΛΙ ,ΧΕΙΡΑΔΕΣ, ΑΚΟΒΟ, ΔΥΡΡΑΧΙ ΛΕΠΤΙΝΙ, ΚΑΜΑΡΑ, ΓΙΑΝΝΑΙΟΙ, ΠΟΤΑΜΙΑ, ΕΛΛΗΝΙΤΣΑ, ΚΑΜΠΟΧΩΡΙ, ΤΟΥΡΚΟΛΕΚΑ, ΣΠΑΝΕΙΚΑ, ΠΕΤΡΙΝΑ, ΦΑΛΑΙΣΙΑ, ΒΕΛΙΓΟΣΤΗ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΙΑ, ΔΕΡΒΕΝΙ, ΛΕΟΝΤΑΡΙ

ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΚΑ , ΠΟΛΙΤΕΙΟΓΡΑΦΙΚΑ , ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΚΑΘΕ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΟΠΩΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, Φ/Α ΕΓΓΡΑΦΩΝ , ΠΑΛΙΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΜΥΘΟΥΣ ΘΡΥΛΟΥΣ Κ.Λ.Π. ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ο ΑΠΟΔΗΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 2ης ,3ης και 4ης ΓΕΝΙΑΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥΣ ( ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΚΕΙΜΕΝΑ –ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ) ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ .

ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΜΑ Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΔΕΣΜΩΝ ΚΑΙ Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ,ΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ ,ΚΑΤΑΓΟΜΑΣΤΕ, ΑΝΑΠΟΛΟΥΜΕ, ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΠΟΤΕ.

This website is for everyone who can contribute on compiling historical, folklore and cultural information on the following villages and the area which includes them.kalamata,Asprohoma,Kalami,Antikalamos,Sperhogia,
Thouria,Mikromani,Amfia,Poliani,Ethea,Epia,Anthia,Aris,Ammos,
Aspropoulia,Ariochori, Alonia ,Anemomilos ,Arfara, Plati, Pidima, Christofileika, Agrilos,Velanidia,Agios Floros, Stamatinou, Vromovrisi, Agios Konstantinos, Meligala ,Skala ,Tsoukaleika , Stanyklaros , Neohori , Zevgolatio , Magoula , Diavolitsi, kentriko, Matzari,

Mousta, Allagi , Solaki, Oihalia, kalivia, Siamou ,katsarou, Loutro, Filia ,Souli, Hirades,Akovos ,Leptini, Kamara,Gianneoi ,Dirrahi, Potamia, Hellinitsa,Kampohori, Tourkoleka, Spaneika , Petrina, Falaisia, Veligosti, Leontari and all small villages.
We ask users to send us any information they consider as important referring
to these subjects: photographs, texts, documents, old documents referred to in the region, legends, myths, etc. They should have in mind that the information they are providing may be used.
This website also refers to the emigrant Hellenism and the Greek foreign second, third, fourth generation who are looking to find something from the land of their ancestors (information, photographs, texts, families) and only for that region.

Our goal is not the profit but the acquaintance with the area were born, grew up, imagine, dream, reminisce and live.